Column: Hakim, held!!

Als jong knaapje was ik gezegend met een behoorlijke aanleg en talent voor het edele voetbalspel. Dag in, dag uit buiten op straat voetballen is hier mede debet aan geweest. Thuis was het armoe troef, dus geld voor een echte lederen bal of voetbalschoenen was er niet. Ik zie me nu nog, úrenlang met een half lekke plastic bal of afgerafelde tennisbal tegen de garagedeur in de Bankastraat aan trappen. Soms, als het lekker weer was en ik langer buiten mocht blijven, voerde de zuidenwind de geluiden uit het Diekman stadion aan. Het harde juichen als er was gescoord, het langgerekte; “Theeeeeooooooo”. Ik hoorde het dan allemaal ‘live’ en stelde me voor dat ik de topscorer van Twente was. De opwinding die zich dan van mij meester maakte; prachtig was dat! Nadat de moeders de kinderen binnen riepen was het de kunst om zo lang mogelijk te wachten. Ons partijtje moest nog af, of “Henkie is de bal aan het halen en daarna moeten we nog voor de winst”. Menig jongen werd aan zijn oor mee naar binnen genomen waar nog een boterham met tevredenheid wachtte. Daarna snel naar bed met de bal naast je op het kussen, dromend van FC Twente. Voetbal was hetgeen dat ons verbond en het belangrijkst is ons, nog zo beperkte, leventje. Voetbal was alles.

Op een van die dagen kwam de eigenaar van een sportzaak aan de Kuipersdijk naar mij toegelopen en vroeg of ik op een voetbalclub zat en of mijn moeder thuis was. Ik antwoordde ‘nee’ en ‘ja’ en zag hem vervolgens naar onze voordeur lopen. Later kwam hij terug en nam mij mee naar zijn sportzaak. “Zo jongen, ik heb even met je moeder gepraat en jij mag op een voetbalclub en je moeder hoeft zich niet druk te maken over de contributie. Die betaal ik. Ik zie je vaak vanuit de zaak voetballen op straat en je kunt heel wat met die bal. Zoek maar een broek, sokken en een shirt en natuurlijk een paar voetbalschoenen uit”. Het was alsof ik droomde. Wát een moment! Even later stapte ik , de koning te rijk, met een heus SC Enschede tenue en échte voetbalschoenen de zaak uit. Het mooiste cadeau was echter de leren bal ik ook nog mee kreeg; he-le-maal rond! Meestal voetbalden we met eivormige namaak voetballen.

Uiteindelijk heb ik de stap naar het hoogste voetbalniveau nooit kunnen maken, maar sloeg in de jeugd regelmatig wat elftallen over, zoals dat heet. Ik was liefhebber en kon genieten van een vieze, splijtende pass, een onnavolgbare passeerbeweging, het op een bepaalde wijze doodleggen van een bal, een lichaamsschijnbeweging of een gevoelig en subtiel lobje. Het gedoe eromheen kon mij gestolen worden. Borden met poppetjes met allemaal loopbewegingen en tactische besprekingen; Pffff… Belangrijk, maar ik had er een bloed-hekel aan. Spelen zoals er op straat werd gespeeld; dát was het echte werk.

Kijkend naar ons aller FC Twente, herken ik in Hakim Ziyech de ware liefhebber. De jongen die na een wedstrijd van zijn eigen elftal, nóg wel een keer wil spelen omdat een ander elftal een mannetje tekort komt. De jongen die het liefst op het veld, het pleintje of het grasveldje naast een drukke straat met vrienden wil voetballen. De lol, de humor, de kameraadschap, maar toch óók de bloedige ernst die er bij komt kijken. Daarna weer lekker, zonder gezeik, uit elkaar om de volgende dag weer te beginnen met het ‘pootje over’ om te bepalen wie het eerst een speler mag kiezen. De tijd bestaat dan even niet of wordt, op z’n minst, ernstig uitgerekt.

Het bestuurlijke gedonderstraal bij de club staat in schril contrast met dit natuurtalent. We hebben bij FC Twente een paar van die helden gehad die dat naturelle, dat technisch fraaie en intuïtieve in hun spel hadden. Een Halvar Thoresen, een Arnold Mühren, een Bryan Ruiz, een Theo Janssen, om er maar een paar te noemen.

Hakim heeft het in zich om op het allerhoogste niveau te kunnen spelen omdat hij zijn grote technische vaardigheden koppelt aan gevoel voor ruimte én inzicht in de dimensie tijd, die daarbij zo van belang is. Niet omdat hij er voor gestudeerd heeft, maar omdat hij dat van nature bezit. Een rasvoetballer pur sang. Natuurlijk moet hij soms wat meer oog hebben voor vrijstaande spelers, maar mensen, wat mogen we blij zijn een dergelijke speler in onze gelederen te hebben gedurende het donkerste jaar van ons bestaan.

Hakim schiet een bal niet zomaar in het doel, nee. Hij dwingt de bal, met alle respect en liefde, om daar te belanden waar hij hem hebben wil. Hij strijdt met tijd en ruimte als met een opstandige hengst, om vaak als overwinnaar uit de bus te komen met de bal als kleinood. De bal die vervolgens, vol met diezelfde liefde en respect , dikwijls op fluwelen wijze in het doel belandt of bij een ploeggenoot. Soms, plots en uit het niets, laat hij de bal in de uiterste hoek verdwijnen. Dan weer degradeert hij tegenstanders tot gefiguurzaagde houten poppen via een paar simpele lichaamsbewegingen.

Hakim is een held omdat hij zo onbevangen en op gevoel aan ons allemaal laat zien waarom voetbal zo’n mooie sport kan zijn. “Hakim moet eens niet zo boos juichen nadat hij gescoord heeft”, las en hoorde ik deze week. “Dat heeft hij niet nodig”. Hebben deze mensen er wel eens bij stilgestaan dat deze quasi boosheid veroorzaakt kan zijn omdat er even daarvoor iets niet goed ging of mislukte? Ook liefhebbers willen graag het optimale wat dat betreft en kunnen daarin perfectionistisch zijn.

Hakim is vooral een held omdat hij in een voetbalwereld die kapot gaat aan geld, middelmaat en miezerige eigenbelangetjes, laat zien waar het eigenlijk allemaal mee is begonnen én eindigt; gepassioneerde liefhebbers van het spel. Spelers waarvoor je naar het stadion komt die misschien óók tegen een balletje met een eivorm aan trapten, omdat er gewoon niets anders voorhanden was.

[google]Hij laat zich als jonge speler de kop ook niet gek maken door veel te vroeg te kiezen voor het grote geld en een zekere carrière op de tribune van een of andere grootmacht. Weloverwogen vervolgt hij zijn pad. Een pad dat hem - gelukkig - ooit naar Twente bracht. We mogen dankbaar zijn met zo’n speler in ons mooie rood. Helaas is hij niet te behouden voor ons en zal hij hopelijk een mooie club gaan vinden die bij hem past. Tot het zover is zullen we ongetwijfeld nog veel kunnen genieten van deze speler en liefhebber.

Ik wens je nu alvast veel succes en plezier toe bij je volgende club Hakim. Laat de liefhebber in jezelf nooit los en denk – af en toe – nog eens aan FC Twente en ons, hopelijk snel weer fier steigerende, witte Ros.

COTE !!!!

TAZ

[ligatus]