Column: Een beetje meer lef!

Het was ergens begin jaren tachtig. Op een mistige zondagochtend stond de thuiswedstrijd tegen PEC Zwolle op het programma. Ik speelde destijds voor de ‘geselecteerde jeugd’ van SC Enschede en er was best veel publiek op de wedstrijd afgekomen. Sportclub speelde toen nog hoofdklasse en het jeugdteam acteerde ook op hoog niveau. Trainer was Leo de Boer en Henny Ardesch was destijds elftalleider/begeleider. We hadden een team waarin de ‘straatvoetballers’ prominent aanwezig waren. Spelers die puur op hun gevoel deden wat ze moesten doen en soms gezamenlijk besloten om het roer om te gooien qua veldbezetting. Gewoon omdat het kon. Tot onze grote verbazing stond er die ochtend ineens een rijdend schoolbord met ronde, gekleurde magneten in die kleine kleedkamer aan de Weggelhorstweg. Omslachtig ging de begeleiding aan de slag met die magneten. 'Als A dus gaat, verliest C het duel als hij niet anticipeert op A en aanvallend aanspeelbaar is. De tegenstander trek je hierdoor naar het midden, waardoor B de eventuele afvallende bal via een crosspass achter de verdediging kan geven, zien jullie dat?', en meer van dat soort fraais werd er te berde gebracht. De magneten schoven over het bord dat het een lieve lust was. Ze geloofden er heilig in. De meeste spelers begonnen echter te lachen en staken de draak met die zware tactische uiteenzettingen via de schuifmagneten. Dat bord heb ik dan ook niet meer terug gezien. Tijdens de wedstrijd schoof ik, als laatste man, door naar het middenveld omdat de ruimte te groot werd en er aanvallend meer gebracht moest worden. Dat besluit nam ik samen met de voorstopper omdat de wedstrijd erom vroeg.

Tactisch systeem
Uiteraard spelen in het betaalde voetbal hele andere zaken mee, maar de essentie is dat welk tactisch systeem je ook hanteert, de spelers in het veld het moeten doen en die moet je als trainer dan ook laten doen waar ze het best in zijn, zonder teveel tactische opdrachten die ten koste gaan van de kwaliteiten van die speler of deze zelfs beknotten door een te strak tactisch regime.

En daar wringt hem wat mij betreft dan ook de schoen. Er zijn te weinig spelers die een wedstrijd kunnen lezen en naar hun hand zetten als daarom gevraagd wordt.

De discussie en het gevloek over het spelsysteem is grotendeels dan ook een theoretische discussie. Ook met een beginopstelling op papier van 5-3-2 kun je in de praktijk zeer aanvallend spelen. Lukt het niet, dan vind ik het een taak van de spelers om dat aan te geven en desnoods in het veld zelf de bakens te verzetten. Dat is ook al gebeurd dit seizoen, maar dan vaak als het te laat is en in negatieve zin. Denk maar eens aan die twee tegendoelpunten op het eind tegen AZ thuis. Ineens liepen er allerlei spelers op andere plekken om toch wat te forceren, zonder dat de trainer daar opdracht toe gaf of wat dan ook.

Overwicht
“Tsjonge, jonge. Wat een overwicht, wat een dominantie. Nou, Twente verdient nu ook wel een goal. Laat ze maar scoren, want wat is Sparta slecht zeg”. Deze woorden sprak Sparta fan en sportjournalist Hugo Borst afgelopen zondag tijdens de uitzending van ‘Langs de lijn’.

Een half uurtje later scoorde Sparta uit het niets een dwarrelgoal en liep FC Twente wederom achter de feiten aan. Na afloop spraken de statistieken boekdelen. 25 schoten van FC Twente versus 2 van Sparta, 11 hoekschoppen voor FC Twente versus 1 van Sparta, 8 schoten op doel van FC Twente versus 1 van Sparta. Eindstand; 1-1. Dat er dan ook nog, op het allerlaatst een bal op de lat beland spreekt ook boekdelen. Naast een gebrek aan effectiviteit en afmakers-capaciteit, ontbeert het ons ook gewoon aan dat beetje geluk dat ieder team soms nodig heeft om de getoonde inzet uitbetaald te zien in klinkende munt. Wederom zou ik zeggen, want het lijkt ons te achtervolgen. Wat ook duidelijk werd, is dat een afmaker als Assaidi node wordt gemist.

Vorm
Naast het gemis van Assaidi viel mij wederom het gebrek aan scherpte en vorm op bij de gebroeders Jensen en kan het spel van Peet Bijen mij nog niet bekoren. Michaël Maria speelde als invaller wederom of hij al lang deel uitmaakt van het team, hij paart een goede timing aan lef en heeft voldoende rust en overzicht in zijn spel om een goede voorzet af te leveren. Ik zou zeggen, probeer het eens met deze spelers Gertjan (er van uitgaande dat Boere en Assaidi niet spelen zondag);

Doel: Drommel

Verdediging: Ter Avest-Lam-Thesker – Cuevas

Midden: Vuckic- Maher- Holla- Maria

Voor: Slagveer- Tighadouini

Dan mag Maria voor de vorm achterin beginnen op papier zodat het in theorie toch 5-3-2- blijft :)

Vertrouwen
Ondertussen wordt je er als Twente supporter uiteraard niet geruster op als de resultaten steeds uitblijven. De één legt de schuld bij de trainer, een ander bij de manager, weer een ander bij de gekozen tactiek of de spelersgroep en weer een ander noemt het scheidsrechterskorps.

Wat met nog tien wedstrijden te gaan steeds belangrijker wordt is de zogenoemde groepsdynamica. Is er angst in de ploeg? Raken spelers verstart of schieten ze in een kramp door de druk die er nu eenmaal op een team ligt dat onderaan de ranglijst bivakkeert? Hebben ze er nog wel voldoende (zelf)vertrouwen in? Dat zijn belangrijke vragen die, naarmate winstpartijen uitblijven steeds belangrijker worden. Ongemerkt dreigt er dan iets in een team te sluipen dat er maar moeilijk weer uit te krijgen valt. Dan ben je echt zo sterk als je zwakste schakel.

Van mij mag het allemaal wel wat aanvallender en met wat meer lef qua spel, helemaal als de tegenstander zichtbaar speelt om niet te verliezen. Dat gezegd hebbende, viel de 0-1 zondag terwijl het team juist aanvallend stond, ondanks de beruchte 5-3-2 opstelling. En wat dan te denken van de keiharde statistieken. Die zijn niet alleszeggend, maar normaal gesproken win je een wedstrijd met twee doelpunten verschil met die cijfers. Niets is echter normaal als je staat waar we nu staan.

[google]Gelukkig werd het vlak voor tijd nog gelijk en is ons de laatste plaats op de ranglijst bespaard gebleven. Er zal nu echter snel geoogst dienen te worden. Het publiek staat er nog steeds achter en komt in groten getale op, er wordt door de spelers voldoende inzet getoond en gewerkt. Nu nog wat meer lef en het kan niet anders of de punten gaan echt komen, hoewel het nog lang spannend zal blijven. We moeten roeien met de riemen die we hebben. Zo is het nu eenmaal. Deze riemen nu massaal gaan vervloeken zal ons echt niet sneller door het woelige water laten gaan, maar een beetje meer lef biedt soms ongekende mogelijkheden. In welk systeem er dan gespeeld wordt zal mij worst wezen.

KEEP THE FAITH!

COTE!!!!!

TAZ
[ligatus]