Mats Rots speelt Houdini-trucjes bij FC Twente

Mats Rots was zondag de beste man op het veld tijdens de wedstrijd FC Utrecht - FC Twente. De nog maar 19-jarige linksback kreeg de laatste tijd de nodige kritiek te verwerken, omdat hij af en toe wat dromerig op het veld staat. Zondag haalde hij een bal van de lijn, scoorde daarna zelf de gelijkmaker en had hij daarna pech dat een bijna perfect afstandsschot via de doelman en de lat over ging. De kracht van Mats is het opkomen en vaak speelt hij als een extra middenvelder. Dat gebeurde zondag ook toen hij tekende voor de gelijkmaker.

"Ik zag dat Thomas (Van den Belt, red.) uitzakte naar de buitenkant, dus daar was geen ruimte meer. Hierdoor kwam er ruimte op het middenveld. Ik zag dat de aanvaller niet heel goed verdedigde, dus ik dacht: ik loop die ruimte in. Hij gaf de bal perfect mee. Mooi dat hij die bal vooruit durfde te geven. Hij was bijna te hard, dus ik moest uitstrekken om die bal te hebben, maar ik kon hem net onder controle krijgen en in de lange hoek schieten. Dat was een lekker gevoel."

"Zij waren een beetje in twijfel of ze door moesten dekken, want ze waren met z'n tweeën", vervolgt hij in gesprek met RTV Oost. "En volgens mij dekte Dani de Wit net niet door, dus kon ik die bal aannemen en was ik hem eigenlijk al kwijt. En toen was Mike Van Hoorn er nog, dus ik tikte hem één keer naar de zijkant. Ik zag dat de lange hoek open lag, dus ik dacht: ik schiet gewoon."

Stilletjes lopen

De kracht van Mats is het opkomen en het precies weten wanneer hij moet lopen. "Ik denk dat het gewoon een beetje timing is. Ik kom eigenlijk van een positie waar ze me niet echt zien, helemaal van achteruit, en ik loop eigenlijk stilletjes langs de aanvaller." En voor De Wit er notie van had, was Mats verdwenen als een ware Houdini. "Hij (De Wit, red.) dacht van: iemand vangt hem wel op, alleen dat deden ze niet. Ik was een beetje stil en ze hoorden me niet, denk ik, waardoor ik eigenlijk vrij bleef. Ik kreeg de bal goed mee en ik maakte hem goed af."

"Ik wacht ook wel veel af. Als Sondre (Orjasaeter, red.) bijvoorbeeld de bal heeft, wacht ik wel echt tot hij op de verdediger afdribbelt. En dan op het goede moment echt achter de rug van de verdediger langsloopt, zodat hij me eigenlijk niet ziet. Dus ik probeer het wel, maar soms gaat het ook gewoon vanzelf. Zoals deze goal eigenlijk. Ik loop eigenlijk gewoon naar voren en dan krijg ik de bal mee. En ze hadden me niet door."