Column: Het winterse trainingskamp

Het ultieme voorbeeld van opportunisme in het voetbal? Het winterse trainingskamp. Een pauze midden in het seizoen waarin zonder welke aanwijsbare reden dan ook alle meters weer op nul worden gezet. Behalve de ranglijst natuurlijk. Maar los van die tussenstand lijkt iedereen weer met een schone lei te beginnen. Trainers die toch redelijk onder druk stonden, krijgen na een paar weken in de Spaanse of Turkse luwte weer volop vertrouwen. Niet scorende spitsen staan na een paar doelpuntjes in een nietszeggende oefenwedstrijd ineens weer klaar om er vanaf volgende week twintig in te trappen. Zelfs de kleine Wesley Sneijder besefte tijdens de oliebol dat hij na een jaar lang op een strand met Yolanthe heel nodig weer tegen iets aan moet trappen om alle agressie weer kwijt te raken. Voor zijn vriend Rafael begon wat dat betreft het trainingskamp net iets te laat.

Terwijl er structureel natuurlijk niets verandert in die paar weekjes. Men vliegt voor een trainingskamp naar een oord waar het thermo-ondergoed niet nodig is en traint precies hetzelfde zoals men thuis al deed. De grote winst zit dan volgens de vaderlandse trainers in het feit dat de gehele groep vierentwintig uur per dag bij elkaar is waardoor het groepsgevoel groeit. Als je tweeëntwintig jonge miljonairs een week lang bij elkaar in een hotel zet, zullen er ongetwijfeld wat mensen naar elkaar toe groeien, maar bij een ander deel van de selectie kun je na vier dagen uit veiligheidsoverwegingen het scherpe bestek beter van tafel halen. Per saldo zal je er dus waarschijnlijk niet veel mee opschieten.

De NOS had onlangs een reportage over de verschillende Nederlandse trainingskampen in Turkije. Ik weet niet of u het gezien heeft, maar het bracht de waanzin van veel trainingskampen perfect in beeld. In de reportage zag je onder meer dat de voltallige selectie van Willem II een individueel tienminutengesprekje kreeg bij trainer Jurgen Streppel op de hotelkamer. Niet omdat er behoefte aan was, maar omdat er nu eenmaal tijd voor was. Ik zie Jurgen Streppel wel eens twee minuten praten bij Studio Sport dus tien minuten communiceren met de beste man lijkt me als de overtreffende SM-trap van de Vijftig Tinten Grijs trilogie. Deze Tilburgse marteling vond overigens plaats op stand, want Willem II had vreemd genoeg met voorsprong de beste voorzieningen van alle Nederlandse ploegen in Turkije. Het was als iemand met anorexia bij de Librije laten eten.

In de reportage zag je verder Peter Bosz in een Turks hotel vertellen dat Heracles weer met vier verdedigers gaat spelen, maar hij deed dit met een blik in de ogen alsof hij zojuist atomen had gesplitst. In de praktijk zal deze vondst hooguit leiden tot tien tegendoelpunten minder, maar ook tot tien gescoorde doelpunten minder waardoor het resultaat ongeveer dezelfde positie op de ranglijst zal zijn. Als kijker konden we in deze uitzending ook zien hoe AZ-trainer Gert-Jan Verbeek zich in de Turkse zon bevallig over een rots probeerde te draperen voor een of andere fotoreportage. Het was als Johan Boskamp die gefotografeerd werd in een bikini voor een saladebar: extreem ongemakkelijk. Maar ook hier was nu eenmaal tijd voor gereserveerd tijdens het trainingskamp van de Alkmaarders, dus de doorgaans norse trainer moest wel.

Trainingskamp als financiële melkkoe

Het fenomeen trainingskamp kan natuurlijk ook worden gebruikt als een financiële melkkoe zoals bij Ajax en PSV. Deze ploegen hebben er tientallen uren vliegtijd en jetlag voor over om aan de andere kant van de wereld een zak geld op te halen. Prima dat dit financiële gewin dan de insteek is, maar je een week lang als vijfentwintig dure prostituees van hot naar her laten slepen door een kapitaalkrachtige toernooidirectie zal je op voetbalvlak ook niet veel verder brengen. Bij Ajax zal binnenkort echter Aegon afhaken als te veel betalende suikeroom en ook in Eindhoven heeft de gemeente onderhand wel voldoende grond ingekocht. Hierdoor zijn deze lucratieve trainingskampen simpelweg noodzakelijk voor de onder druk staande huishoudboekjes van deze twee clubs.

FC Twente zit op het Spaanse Gran Canaria en heeft als uitzondering op de regel misschien wel iets aan zo'n trainingskampje midden in het seizoen. En echt niet doordat Mihaylov en Brama nu eindelijk elkaars vriendenboekje vol kunnen kalken en ook niet omdat ome Joop even met iedereen kan komen knuffelen. Nee, FC Twente kan toevalligerwijs echt wat aan dit trainingskamp hebben doordat twee wedstrijden voor de winterstop ineens licht is gaan branden in de rode bovenkamer van McClaren. Onze trainer die een seizoenshelft lang, mede door blessures, heeft gerommeld met de opstelling van onze locale trots beseft ineens dat het allemaal iets aanvallender moet en dat deze ploeg met Tadic op tien meer aan het voetballen komt. Duizenden supporters roepen dit al maanden, maar McClaren bleek in zijn spelopvatting tot voor kort zo flexibel als de kaak van Silvie van der Vaart.

Het trainingskamp op de Canarische eilanden kan nu in ieder geval worden gebruikt om het 'vernieuwde' Twente wat beter op elkaar ingespeeld te laten raken, want door de wisselende opstellingen in de eerste seizoenshelft zitten er nog bar weinig automatismen in deze ploeg. Deze winterse weken zullen dus wel gebruikt worden om dit alsnog te bewerkstelligen. En het opportunisme van een winterstop is in Enschede dan ook ineens heel erg welkom. De ranglijst ziet er namelijk prima uit, en zoals gezegd wordt tijdens een winterstop alle ellende traditioneel weer even onder het tapijt geveegd. In Enschede hebben we dus gewoon weer een van de beste selecties van Nederland, een trainer die ons al eerder kampioen maakte en het gunstigste programma van alle titelkandidaten. Het champagneglas is dus ineens weer halfvol en ik toast er dan ook graag met iedereen mee; Iedereen de beste wensen voor de tweede seizoenshelft en vast een heel fijn kampioensfeest!

Hannibal