Column: Wil de echte Co Adriaanse nu opstaan?

Als op 20 juni bekend wordt gemaakt dat Co Adriaanse trainer wordt van FC Twente maak ik een klein vreugdedansje. Wauw, Adriaanse terug in de Eredivisie. Dat belooft wat. Bij Adriaanse denk ik vooral aan zijn tijd bij AZ. Daar liet zijn ploeg bijna buitenaards voetbal zien. Aanvallend voetbal waarbij je elke wedstrijd weer op het puntje van je stoel zat.

Dat kwam door de manier waarop Adriaanse zijn team liet spelen. Het liefst hadden Perez, Van Galen, El Khattabi en consorten zelf de bal. Als ze hem verloren joegen ze de tegenstander over het hele veld op, net zo lang tot ze de bal zelf weer hadden. En over het algemeen duurde dat niet zo lang. Het team van toen kon spelen met tegenstanders. En dat lieten ze niet alleen nationaal zien, ook internationaal werd AZ in 2005 op de kaart gezet. In de UEFA Cup ging het pas in de halve finale in de 122e minuut fout tegen Sporting Lissabon.

Zulk leuk voetbal als AZ toen speelde heb ik daarna niet meer gezien in Nederland. Vandaar mijn euforie bij de aanstelling van Adriaanse door FC Twente. Nieuwsgierig geworden naar de verrichtingen van de oefenmeester reed ik samen met collega Tom Knippers naar Brussel om Co met zijn Twente live aan het werk te zien. Dat was op 14 juli. FC Twente trad op een toernooi aan tegen Fenerbahçe. Het was mijn eerste kennismaking met Co, voor die wedstrijd in de spelerstunnel. Hij nam ruimschoots de tijd om zijn plannen uit te leggen. Zijn mooiste verhaal was het pressieverhaal, het opjagen van de tegenstander.

Co vertelde dat zijn team drie soorten pressie speelt. Een ABC’tje. Pressie A was zeer aanvallend. Dat betekent doorjagen tot op de keeper. Pressie B is iets behoudender: doorjagen tot halverwege de helft van de tegenstander. Pressie C is het meest verdedigend, vanuit de counter, dan jaag je door tot de middenlijn. In die wedstrijd tegen Fenerbahçe werd mijn beeld van Co bevestigd. Twente speelde met name de eerste helft fenomenaal. Ze bliezen de Turken van het veld en leidden bij de rust met 4-0. Daarna werd het allemaal minder, maar in het tweede bedrijf werd ook volop gewisseld.

Op 31 juli speelt Twente om de Johan Cruijff Schaal tegen Ajax. Het spel van de Tukkers valt ronduit tegen, maar ze winnen wel. Co is na afloop blij met zijn eerste prijs in Nederland, maar spreekt zijn ontevredenheid uit over het vertoonde spel. De eerste twee wedstrijden in de Eredivisie vallen ook tegen. Twente wint wel, maar sprankelt nog steeds niet. Maar goed, dat kan. Co heeft veel geblesseerde spelers en misschien heeft hij meer tijd nodig, zoek ik naar excuses.

Niets dus om me ongerust over te maken. Maar dan afgelopen dinsdag, de opstelling voor het Champions League kwalificatieduel met Benfica. Ik schrik van het feit dat Janko moet wijken voor Landzaat omdat vooral het houden van de 0 volgens de trainer belangrijk is... Het gevolg kent u. Twente komt met 2-1 achter en pas nadat Janko invalt, komen de Tukkers met aanvallend voetbal in ieder geval nog terug tot 2-2. In Europa is dat natuurlijk een dramatische uitslag.

Ik vraag me af wat er aan de hand is met Co. Wat hebben die jaren in het buitenland met hem gedaan dat hij zich aanpast? Misschien deed hij dat in Nederland ook wel eens, maar niet in mijn belevingswereld... Ik maak me dus een beetje zorgen. Co Adriaanse is haast synoniem voor spectaculair aanvallend voetbal. Dat zegt hij ook altijd. “Ik wil dat de mensen in het stadion vermaakt worden en met een goed gevoel naar huis gaan.”

Helaas hebben we dat, op een helft tegen Fenerbahçe na, nog niet gezien bij FC Twente. Het wordt tijd dat de echte Co Adriaanse opstaat.

Eredivisielive