Korbach: Tot ziens mafketels!

Op 6 augustus kwam het bericht dat Fritz Korbach nog maar een paar maanden had te leven. De keelkanker had zich verder in het 66-jarige lichaam verspreid waardoor de doktoren van het Medisch Centrum in zijn woonplaats Leeuwarden hem opgaven.

"Maar ik geef niet op", liet de flamboyante trainer strijdbaar optekenen. Ik geloofde hem, zoals velen in de voetbalwereld Fritzie graag wilden geloven, bijvoorbeeld toen hij een paar jaar geleden beweerde dat hij af en toe omviel vanwege de medicijnen en niet van de drank.

Als trainer van PEC Zwolle liep hij zijn rondjes over camping De Agnietenberg, soms stopte hij bij de ‘zetpil’ waarin wij onze zomervakantie doorbrachten. Mijn broertje was een jaar of negen, ik een jaar of twaalf, Fritz Korbach een machtige vent met gespierde bovenbenen, felle ogen en golvend haar.
Hevig zwetend gooide hij dan een glas limonade naar binnen en wachtte op zijn oudste zoon die achterop was geraakt. Als ze weer wegrenden, schreeuwde Korbach zwaaiend: "Tot ziens, mafketels!"

Herseninfarct
Met Bobby, zijn jongste zoon, dronk ik later wel eens een biertje in De Blauwe Kater in Heerenveen, de kroeg waar een ingelijst Nederlands elftal-shirt hing met rugnummer 9 en ‘Korbach’ eronder.
Bobby werd na zijn herseninfarct op jonge leeftijd namelijk de makkelijk scorende spits van het Nederlands G-elftal. Vrijwel de gehele voetbalwereld vond het een feest om zijn vader te zien, iedereen lachte zich slap met (en om) Fritzie, voor Bobby ging die vlieger niet altijd even hard op en ik begreep hem maar al te goed.

Zachte stem
Zondagmiddag belde ik Fritz om een uur of één. Ik wist niet goed wat te zeggen, behalve dat-ie veel in de publiciteit was geweest de laatste tijd. "Ja, jammer genoeg wel", zei hij. Zijn stem klonk zachter dan ik was gewend, voor een welgemeend "gódvurrrredómme" was even geen adem.

Hij wachtte op de uitslag van een second opinion die de volgende dag zou binnenkomen, als ook die niet goed uitpakte "moesten we maar weer eens verder kijken". Hij wilde namelijk "zo lang mogelijk tijdrekken". Ik vroeg hem of ik mocht langskomen.
"Natuurlijk, gozer. Altijd goed." Hij gaf zijn adres dat ik tot driemaal toe niet verstond en ik vroeg of hij de telefoon weer even aan Gerda kon geven. "Oké. Nou. We zien elkaar, pik."

Verloren
Gerda noemde het adres. Zei ook dat ik beter niet op maandag, woensdag of vrijdag kon komen, de dagen dat hij nierdialyse onderging. "Dat is voor Fritz hetzelfde als voor een gezond mens een halve marathon lopen. En de NOS en VI komen ook nog langs. Tja, Fritz wil nog zoveel, hè? Hij is erg strijdbaar. Wij allebei, hoor."

We spraken af zaterdag te bellen om te kijken hoe de vlag ervoor stond. Gerda zou Fritz een dikke kus geven en onder het kopje ‘Ik rek het zo lang mogelijk’ zette ik een bericht op internet.

Nog geen vier uur later kwam het bizarre nieuws. De ‘grote geitenbreier’ had voor het laatst op zijn fluit geblazen en de cynische, politiek incorrecte, charmante Fritz Korbach had verloren. Na een veelal vermakelijk, maar bij vlagen snoeihard en gemeen duel.

Door Remco Regterschot - NUSport