'Weg zijn de ankers' (TCT)

Hoe instabiel de wereld ook in elkaar zit tegenwoordig, je hebt van die zekerheden in het leven waar je doorgaans op kunt bouwen. Het CDA staat voor saai en betrouwbaar, Raffie en Sylvie zijn een droompaar, Jan Vertonghen laat de schaal op zijn tenen vallen, zo gauw er een groot sportevenement aankomt maken politici zich opeens zorgen over de situatie in het organiserende land, Barça wint van Real, de Rabobankploeg pakt nooit een klassieker, Heracles gaat niet Europa in en FC Twente wel.

Maar als sommige van díe ankers al wegvallen, wordt het wel heel ingewikkeld allemaal. Het CDA dat zichzelf op het altaar van de geloofwaardigheid doormidden spiest, Sylvie en Raffie die tegenwoordig apart van elkaar een beschuitje schijnen te eten, Heracles dat morgen het Europese ticket in de schoot krijgt geworpen: laat dit allemaal op je inwerken en je weet zeker dat de wereld niet alleen door de financiële crisis op de kop staat.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de zesde plaats van Twente. Wie zich jarenlang met goud heeft laten omhangen, haalt de neus op voor de kruimels die de grote jongens laten liggen.
Kruimels zijn voor kraaien, niet voor nachtegalen. Aan plek zes hangt de geur van het krakende Diekman en de missers van Jan Gaasbeek. Tijden die de club definitief achter zich had gelaten.

Twente heeft zich immers naar een andere omgeving gekatapulteerd. Plek 28 op de Europese ranglijst, meedoen aan de Champions League, kwartfinale Europa League, winnen van Bremen, Zenit, Olympique en Fenerbahce, gelijkspelen tegen Inter, Benfica, Tottenham: we zijn het met z’n allen heel normaal gaan vinden.

Bezoekjes aan Londen, Parijs, Istanbul, Boekarest, Milaan, Manchester, Moskou, Madrid en Sint Petersburg: het begon te wennen. Maar nu de spelers zichzelf volgende week terugvinden in Waalwijk of Kerkrade in plaats van op een zonnig strand op Ibiza, besef je nog eens hoe bijzonder het was om te duelleren met Van Persie, Sneijder en Robinho.

Aan elke cyclus komt een eind, ook in de sport waar zelfs Barça de toverstaf wel eens kwijtraakt.
Maar het verval van Twente is als een beurscrash. Wat een jaar is het ook geweest. Het ongeluk met het dak, het mislopen van Guidetti, Jan van Halst die met ruzie vertrok, Burrda dat iedereen in z’n hemd liet staan, de luidbejubelde trainer die werd ontslagen, de terugkeer van de kampioenenmaker die het spul niet op de rit kreeg en met zijn wisseltruc tegen Schalke de aanhang tegen zich in het harnas joeg: als je dat allemaal overziet, is het eigenlijk heel logisch dat je zesde wordt.

Maar er was nog meer. Ik ken amateurclubs waar de technische commissie voor minder is weggestuurd. In de zomer antwoordde een prominent lid van het technische hart op de vraag wie nou de passer en de creatieve geest moest worden, dat ‘het middenveld als vanzelf in elkaar zou vallen’. Niet dus. Ruiz werd op het allerlaatste moment verkocht, waardoor er geen vervanger meer gehaald kon worden. Er werd vijf miljoen voor Fer betaald, er zaten nauwelijks linksbenige spelers in de selectie, er kwam een uitgebluste trainer binnen en in de winter werden twee rechtsbuitens gekocht in plaats van een middenvelder. En vervolgens roept de trainer die Verhoek graag wilde hebben, dat de club meer lopers heeft dan voetballers, terwijl de voorzitter juist zegt dat in de winterstop alle wensen van de technische staf zijn ingewilligd. Snapt u het nog? En wat te denken van de onprofessionele houding van wat spelers die na de zege op PSV dachten dat ze het mannetje waren? Misschien is een jaartje bezinning helemaal niet zo slecht.

Even terug op aarde, de juiste conclusies trekken en goed luisteren naar de mensen binnen de club die kennis van zaken hebben. En ondertussen mag je af en toe best dromen over de afgelopen jaren van zekerheid. Soms kan dat zelfs louterend werken.

Bron: Tubantia