Column: Venezolaanse vleugelflitser

Hoewel hij doorgaans niet in het middelpunt van de belangstelling staat, was het de afgelopen weken opvallend ‘onrustig’ rondom Roberto Rosales. Eerst kwam het nieuws naar buiten dat FC Twente werk wilde maken van een contractverlenging van de rechtsback, terwijl enkele dagen later bleek dat Rosales ook op het verlanglijstje staat van verschillende Europese clubs. Aangezien de Venezolaan beschikt over een aflopend contract, bevindt hij zich in een ideale situatie. Enerzijds kan hij waarschijnlijk een verbeterd contract tekenen bij FC Twente, anderzijds heeft hij de mogelijkheid om zijn gedroomde overgang naar een Europese topcompetitie te maken.

Zodra de naam van de aanvallend ingestelde verdediger luidt, laait direct een discussie over zijn kwaliteiten op. Critici menen dat Rosales zich te veel focust op zijn aanvallende taken, waardoor hij in verdedigend opzicht nogal eens steken laat vallen. De Zuid-Amerikaan zou zich volgens deze critici meer moeten richten op zijn primaire taak. Wanneer Rosales, naast zijn verdedigende taken, ook in aanvallend opzicht van waarde kan zijn voor het team, is dat ‘mooi meegenomen’ volgens hen. Wat dat betreft is een ‘clean sheet’ opvallend heilig in een competitie die qua verdedigende kwaliteiten op zijn zachtst gezegd niet bijzonder hoogstaand is.

Toch vind ik de Europese belangstelling voor onze rechtsback niet verwonderlijk. Aan de rechterflank vormt hij namelijk wekelijks een goedlopend koppel met Tadic of Promes, waardoor zijn aanvallende impulsen nog beter naar voren komen. Rosales is niet alleen een belangrijke schakel in het Twentse positiespel, ook zijn imponerende rushes langs de flank en afgemeten voorzetten zijn keer op keer een bedreiging voor de tegenstander. In aanvallend opzicht mag gerust worden gesteld dat Rosales één van de belangrijkste wapens is in het huidige basiselftal.

Wanneer ik op zondag probeer te genieten van een spannende voetbalwedstrijd, wordt mijn enthousiasme steeds opnieuw getemperd. Ik erger me wekelijks namelijk dood aan vleugelverdedigers die talloze keren proberen een goede voorzet af te leveren, terwijl driekwart van deze ballen hopeloos over het doel van de tegenstander zeilt. Tenenkrommend wacht ik de volgende voorzet van zo’n verdediger af, maar naarmate de tijd vordert, verlang ik meer en meer naar een actie van onze Venezolaanse vriend. Rosales beseft zich namelijk als geen ander dat het geven van een afgemeten voorzet wel degelijk vakwerk is, iets waarover slechts enkele backs de beschikking hebben. Ter vergelijking met Ricardo van Rhijn, de rechtervleugelverdediger van de Amsterdammers, zou ik Rosales zelfs een openbaring durven te noemen.

Ondanks zijn aanvallende kwaliteiten, blijven ook de verdedigende kwaliteiten van Rosales niet onbelicht. De rechtsback maakt immers al jaren deel uit van één van de minst gepasseerde defensies van de Eredivisie. De alom gevoerde discussies over de verdedigende kwaliteiten van de Venezolaan, kunnen daarom wat mij betreft met een grote boog in de prullenbak worden geworpen. Een zwakke schakel zou immers nooit zolang basisspeler kunnen blijven, zonder te voldoen aan zijn belangrijkste taak: verdedigen. Dit is de reden dat de positie van Rosales eigenlijk nooit ter discussie heeft gestaan bij de technische staf. Zij zijn namelijk niet alleen overtuigd van zijn aanvallende krachten, maar ze beseffen zich ook dat Rosales in verdedigend opzicht erg nuttig is voor het team.

[google]Al met al hoop ik vurig dat onze Zuid-Amerikaanse vriend ook volgend jaar in de Grolsch Veste is te bewonderen. Ondanks dat ik de kans op een contractverlenging erg klein acht, hoop ik dat deze Venezolaanse vleugelflitser behouden blijft voor de Eredivisie. Dit zou niet alleen goed zijn voor FC Twente, maar ook mijn humor op de zondagmiddag knapt er een stuk van op. Hopelijk kan ik ook volgend seizoen terugvallen op de acties van Roberto Rosales als wederom blijkt dat de acties van andere vleugelverdedigers hopeloos en tevergeefs zijn.

Rutger Brunink

[nederbet]
[ligatus]