Druk op McClaren neemt toe

Op het veld waar FC Twente eerder dit jaar een memorabele 2-6 overwinning boekte op PSV, werd de ploeg van trainer Steve McClaren door de thuisploeg afgetroefd. Niet alleen op het veld was PSV de baas, maar FC Twente moet de Eindhovenaren ook weer voor zich dulden op de ranglijst. „Zij speelden alsof het een duel op leven en dood was, wij alsof het een gewoon duel was. Daar hebben wij op verloren”, vond trainer McClaren.

Het is de eeuwige en tegelijk ook gemakkelijkste verklaring om een nederlaag te duiden, die de Engelsman gaf. Intussen mag McClaren zichzelf de vraag stellen waarom zijn ploeg in alle drie de topduels tegen de directe titelconcurrenten Ajax (1-0 nederlaag), Vitesse (0-0) en PSV (3-0 nederlaag) zo flets voor de dag is gekomen en wat zijn eigen aandeel daarin is.

Het is toch de hoofdtaak van een coach om zijn elftal op scherp te stellen voor een wedstrijd en zeker een topwedstrijd. En zou het bleue verweer ook niet verband kunnen houden met de tactische opstelling van een coach, die vooral niet wil verliezen en zijn ploeg vanuit de reactie laat voetballen?

Net als in de uitwedstrijden in Amsterdam en Arnhem gaf FC Twente van meet af aan het initiatief uit handen. Vanuit de defensieve stellingen hoopte het team van McClaren in de counter toe te kunnen slaan – wat in maart nog uitstekend lukte – maar daardoor werd de afstand naar het vijandelijke doel groot. Het gevolg van de tactiek was dat de kwetsbare verdediging van PSV te weinig onder druk werd gezet en de kwaliteiten van troeven als Chadli en Tadic onvoldoende tot uiting kwamen.

Geredeneerd vanuit de speelwijze was de keuze van McClaren voor Dmitry Bulykin moeilijk te begrijpen. Luc Castaignos, de spits van zes miljoen, heeft tot op heden allerminst overtuigd, maar was met zijn snelheid en bewegelijkheid vele malen geschikter om de zwaktes van Marcelo en Derijck bloot te leggen dan de statische Bulykin, die dan ook onzichtbaar bleef.

Het fletse optreden van FC Twente voedt opnieuw de twijfel of McClaren momenteel wel in staat is om het beste uit deze groep te halen. Begin januari is het een jaar geleden dat de Engelsman aan zijn tweede periode in Enschede begon. Het eerste halve seizoen werd een groot echec met een zeer teleurstellende zesde plaats. Afgelopen zomer investeerde FC Twente zeer fors in de selectie, maar inmiddels zijn al twee van de drie kansen op een prijs verkeken en is ook in de competitie het aantal overtuigende prestaties schaars gebleven.

Voorzitter Joop Munsterman en trainer McClaren geven als oorzaak daarvoor het zware programma en de blessures bij bepalende spelers. Maar Munsterman zal toch niet vergeten zijn, dat afgelopen zomer op verzoek van McClaren juist stevig in de breedte van de selectie is geïnvesteerd om blessures op te kunnen vangen.

Tot nu toe werd iedere kritiek op het niveau van het spel en de keuzes van McClaren door de clubleiding gepareerd met een verwijzing naar de positie op de ranglijst, een soort beleidsmatige variant op de door Co Adriaanse geïntroduceerde term scorebordjournalistiek. En inderdaad, ook na de nederlaag tegen PSV is er cijfermatig gezien geen man overboord, maar alleen daarop focussen geeft een vertekend beeld.

Met hetzelfde gemak kan met een beroep op de cijfers worden betoogd dat FC Twente in een stevige sportieve crisis zit met slechts één overwinning in de laatste acht duels, waarin bovendien maar zes keer werd gescoord. Hoewel Munsterman iedere vraag in die richting schaterend weglacht, is de positie van McClaren toch niet zo stevig als die lijkt. Overwinningen in de laatste twee duels voor de winterstop (Heracles-thuis, AZ-uit) zijn hoognodig om de onrust weg te houden uit de Grolsch Veste.

Telegraaf