Column: "John gaat voor het geld, en terecht"

Rivaldo gaat zijn voetballeven afsluiten in Angola, een van de armste landen van Afrika. Bij Kabuscorp gaat hij ongetwijfeld nog een aardige duit opstrijken. In de kantlijn van dat bericht een andere opmerkelijke transfer. Collins John, bekend van zijn broertjes Paddy en Ola, gaat het proberen in Iran. Bij zijn club in Azerbeidjan kwam de aanvaller namelijk te weinig aan spelen toe. Het bericht zal in de voetbalwereld voor de nodige verontwaardiging zorgen. ‘Een jongen met zulk talent. In Iran! Hij is diep gevallen!’ Maar de wereld kent Collins John niet.

Soccernews.nl, de voetbalsite waar u moet zijn voor slecht geschreven berichten en halve informatie, schrijft: ‘De tweevoudig international raakte door alle omzwervingen in de vergetelheid. Nu gaat hij proberen om in via Iran zich in de kijker te spelen bij andere grotere clubs.’ Ik weet zeker dat deze laatste zin verzonnen is door een redacteur van Soccernews. Waarschijnlijk was anders het bericht te kort. Collins John wil zich niet in de kijker spelen bij grote clubs (met alle respect voor Mes Sarcheshmeh FC, het ‘andere’ laat ik weg). Het interesseert hem gewoonweg niet. Collins John speelt voor zichzelf. Hij is een broodvoetballer.

Vroeger kocht mijn moeder vaak de ‘Boing’ voor mij en mijn broers. Het was een voetbalstripboek dat te koop was bij de Zeeman, Wibra, of een dergelijke winkel. Een Engelse variant op Roel Dijkstra, Sjakie en de Wondersloffen en Kick Wilstra. De hoofdrolspelers in deze verzameling van comics waren spelers van Manchester United (‘We are United’), Leyton Orient en andere Engelse profclubs en luisterden naar namen als De Beuk en Punker.

Een van de vaste karakters, met een eigen strip, was John Stark. Ondertitel was ‘Match winner for hire.’ Stark scoorde namelijk vanuit elke hoek. De club die hem in zijn team had was spekkoper, winst was namelijk (bijna) gegarandeerd. Deze topspeler (of ‘Footballer of the Future’, zoals hij genoemd werd) kon worden ingehuurd door elke club die in de problemen zat. Stark was niet aan een club verbonden, hij ging het geld achterna. ‘£1000 per match, £250 per goal, no win – no fee,’ dat was de afspraak die je als club met hem maakte. Simpel, stel dat Stark drie wedstrijden voor je speelde waarin hij 5 maal scoorde (Stark scoorde altijd erg veel) dan was je hem 4250 pond schuldig. Een klein bedrag als je op die manier degradatie kon voorkomen.

Collins John is de vleesgeworden John Stark. Hij leeft ernaar. John geeft niets om prijzen of titels, of om status, hij wil overleven. ‘I think about my economic situation and I am proud to say I’m not worried,’ tweet hij op 31 december via @cjohnnz.

Wie geeft hem ongelijk? John is een realist. Hij weet dat hij nooit de absolute top zal halen. Moet hij zijn hele carrière eraan geven om toch die top te bereiken om er op zijn 34ste achter te komen dat het niet gelukt is? Nee, zijn keuze is duidelijk.

John is voetballer van beroep. En hij staat achter zijn keuze. Een andere tweet: ‘I have complete and utter faith in my current job and the weekly pay is reinforcing any doubts my family had.’ Geen twijfels over wat hij doet.

Verwacht John niet in het Nederlands elftal de komende jaren, ook laat hij zich niet meer zien bij De Graafschap of NEC. Die clubs staan niet in zijn boekje. Wellicht dat ook John binnenkort te zien is bij Kabuscorp in Angola. Tenminste, als de club bereid is zijn prijs te betalen. Die is namelijk duidelijk: 1000 euro per wedstrijd, 250 euro per goal, no win – no fee.

11Apen