Na een week weer topfavoriet af

Het stempel van topfavoriet gaat dit seizoen niet lang mee. Bij FC Twente weten ze er inmiddels alles van. Een week lang hielden de Tukkers zich op in de zon van de eredivisie en roemde iedereen de kracht en de mogelijkheden van de ploeg van Steve McClaren. De nieuwe kampioen zou wel eens uit Enschede kunnen komen, zo luidde de algemene opinie over het team dat met de dag groter werd gemaakt. Maar gisteren was datzelfde, luid bejubelde elftal bij NEC (3- 1) een weerloze drenkeling in de draaikolk, die deze competitie iedereen opslokt en weer uitspuugt.

Ola John wist het na de historische zege bij PSV nog zo mooi en overtuigend te brengen. ‘Dit Twente’, zo zei hij, ‘ is ondertussen zo gegroeid dat het niet meer wegzakt na een paar goede resultaten’. Die stelling heeft de houdbaarheidsdatum van exact een week gehad, want in Nijmegen werd duidelijk dat ook Twente nog lang niet stabiel genoeg is om de rol van superieure koploper te dragen. Echte topploegen weten hun slechte dagen zo te maskeren dat het geen invloed heeft op het resultaat. Die kunnen altijd leunen op een fundament en als het moet, stelen ze in het donker de zege. Dan is het inpakken en wegwezen. Het zijn de wetten van de top waar dit jeugdige Twente nog te weinig weet van heeft.

Na de zware inspanningen van de voorbije dagen vroeg niemand om een galavoorstelling van Twente, maar het verval bij NEC viel niet goed te praten. De simpelste manier om een nederlaag altijd te verklaren is door te beginnen over een gebrek aan scherpte. Maar dit keer was er geen andere uitleg mogelijk. Twente zakte op het toppunt van euforie in alle linies door de mentale ondergrens. Anders gezegd: het was een grote slappe hap bij de gasten, die in de topduels tegen PSV en Schalke 04 juist nog zo standvastig en wilskrachtig voor de dag waren gekomen. Een derde geestelijke krachttoer in korte tijd was teveel voor de Enschedeërs. Het enthousiasme van de thuisploeg – met de jonge aanvaller Navarone Foor als uitblinker - stond in schril contrast met het duffe, ongeïnspireerde spel van Twente, dat een collectieve wanprestatie leverde.

Er waren in De Goffert nog maar drie minuten gespeeld toen het onheil zich als een onweerswolk aangekondigde. De al weken slap presterende doelman Nikolay Mihaylov luidde het foutenfestival in door een terugspeelbal ‘half te raken’. Een paar tellen later schoof John op de helft van NEC zomaar een vrije trap in de voeten van een tegenstander, waarna er een gevaarlijke uitbraak volgde. Die twee momenten zetten de toon van de wedstrijd en het zou daarna niet meer goed komen met Twente, dat elk duel verloor en in balbezit niet verder kwam dan lusteloze tikjes breed en terug. Het was alsof de eerste mooie voorjaarsdag al het leven uit de ploeg had gehaald. De ploeg van het vele loopwerk was niet in beweging te krijgen. Het was loom en sloom, een soort van blaasvoetbal vanuit de leunstoel. Zelfs de flitsende mannen in vorm, John, Nacer Chadli en Luuk de Jong, zagen er opeens uit als vermoeide oude mannen, die snakten naar rust.

Twente solliciteerde de gehele eerste helft naar een achterstand en die kwam er op slag van rust toen Wout Brama een ongelukkige strafschop veroorzaakte. De middenvelder wilde de bal wegwerken, maar in plaats daarvan raakte hij NEC- speler Pavel Cmovs. Lasse Schone maakte vanaf de penaltystip geen fout: 1-0. Dat Twente na rust twee treffers incasseerde uit twee vrijwel identieke vrije trappen vanaf de rechterkant, zei alles over het gemis aan daadkracht. In beide situaties stonden de spelers van Twente er bij, maar niemand voelde zich geroepen in te grijpen. Met zijn eerste doelpunt voor Twente zorgde invaller Glynor Plet nog heel even voor een opleving in de slotfase, maar het recht op meer had de ploeg daarvoor allang verspeeld. De off-day kwam de ploeg uiteindelijk op een dure nederlaag te staan, maar wie het seizoen overziet en het wisselvallige spel van Twente daarin meeneemt, zal toch niet helemaal verrast zijn. Het etiket van topfavoriet is in elk geval weer even van eigenaar veranderd, want zo snel gaat dat in dit grillige voetballandschap waarin niemand z’n leven langer dan een week zeker is.

Tubantia