Column: Alles geem’n en n’poar neem’n

Wat een spanning en sensatie weer afgelopen dinsdag zeg! Ik denk dat iedere Twente fan na afloop van deze doldrieste en knotsgekke competitie een gestaald hart heeft.

Bam, daar ging die er bijna weer in op het eind. Gelukkig leverde de flipperkast situatie voor het eigen doel geen tegengoal op en werd ook de handsbal van Thesker niet tot penalty gepromoveerd. Gelukkig belandde de kopbal van Boere op de paal in plaats van het eigen doel en gelukkig bleef het bij dat schlemielige eigen doelpunt van Bijen. Uiteraard had de bal wederom op de stip gemoeten na zichtbaar hands van een opspringende NAC verdediger. Dat gebeurde echter niet en een rampscenario lag alweer op de loer. De trainer van de tegenstander liep langs de kant te springen, gillen en gesticuleren als een waanzinnige met het heilig vuur in zijn pens. De man maakte de indruk een voorraad geestverruimende middelen tot zich te hebben genomen waar een gemiddelde apotheker jaloers op zou zijn.

Gelukkig was daar Assaidi die, met twee schitterende doelpunten en onnavolgbaar spel een belangrijk aandeel had in de zo broodnodige overwinning. Een overwinning die we ook hard nodig hadden na de sof tegen ADO. De uitbarsting van vreugde na afloop sprak boekdelen. En terecht ook natuurlijk. Het is zo verdomd lastig om uit de hoek te komen waarin je zoveel klappen incasseert dat je het bijna lekker begint te vinden.

Brondeel
Verbeek passeerde de eerste goalie, Brondeel voor deze wedstrijd. Uiteraard zonde voor die jongen, maar de strijd is nu eenmaal hard en dient zonder aanziens des persoons uitgevochten te worden. Hij maakte de laatste wedstrijden een wat onzekere indruk, met als dieptepunt het halfzachte uitkomen tegen ADO, waardoor de wedstrijd in de laatste minuut verloren ging. Uiteraard is Brondeel daar niet alleen schuldig aan, maar als je al hebt te dealen met een nieuwe vijfmans verdediging, moet je als sluitpost rust en stabiliteit uitstralen. Als je als keeper uitkomt, moet je 100 % uitkomen en niet ineens plompverloren stoppen bij de tegenstander, die notabene de bal aan zijn voet heeft. Hoewel Lam er ook niet best uitzag bij die situatie.

Lucht
Afijn, ging de vorige column al over knokken, vallen en weer opstaan, afgelopen dinsdag was daar weer een mooi voorbeeld van. Na de klotennederlaag tegen Ado en een eigen doelpunt in Breda, trok het team de wedstrijd toch over de streep en werden de drie hoognodige punten na een verbeten en soms heftige strijd meegenomen naar Enschede. Deze zege verschaft weer wat lucht. In plaats van stijf onderaan staan we nu 15e.

En nu door
Het zou prachtig zijn als we morgen wederom een overwinning kunnen bijschrijven. 16 punten zou een mooie uitvalsbasis zijn om ook de laatste wedstrijd van 2017 in winst om te kunnen zetten. Dan sta je er als club al een heel stuk beter voor. Niets is echter zeker, dat is wel gebleken tot dusver. Binnen een vloek en een zucht is een voorsprong veranderd in een achterstand en vice versa. Het doelsaldo laat dat ook wel een beetje zien. Veel goals tegen, maar relatief ook veel goals voor.

[google]Ik ga er echter van uit dat het team de schwung nu steeds meer te pakken krijgt en in ieder geval blijft strijden en vechten voor ieder punt. Nog twee zeges in het nieuwe jaar en er gloort zowaar weer hoop in bange harten . Dat zou een mooi cadeau zijn voor al die hondstrouwe Twentefans die het team blijven ondersteunen , uit en thuis, in voor- en tegenspoed.

Moge de donkere dagen voor kerst ons dat brengen waar we met zijn allen zo naar snakken; zes punten, alles geem’n en dan n’poar neem’n.

Ik wens een ieder vast hele fijne kerstdagen!

COTE!!!!!!

TAZ
[ligatus]