Column: De bloedrode vlag

Ooit keek ik inde jaren zeventig, als klein ventje, met opperste aandacht en respect naar een bloedrode vlag in top in het Diekman stadion. Een vlag met het Twentse Ros er op afgebeeld. De vlag wapperde fier en sterk terwijl de zon scheen, met als achtergrond een prachtige diepblauwe lucht. FC Twente zou vlak daarna Europa veroveren en naam gaan maken in voetballand.

Tsja, en dan nu. Anno 2017. Daar staan we dan, gedeeld 17e op de ranglijst en nergens een ‘schokeffect’ vanwege de komst van de nieuwe trainer te bekennen. Uitgerekend in het laatste rampjaar. Het laatste jaar waarin nog voor de kat zijn klootviool gespeeld wordt. Behalve dan de pecunia die nog te verdienen vallen vanwege de stand op de ranglijst, maar daar hoeven we ons ook al niet te veel illusies meer te maken.

De hoek waar de klappen vallen
Eigen doelpunten, dubieuze scheidsrechterlijke beslissingen, ballen op paal en lat, schoenen die zomaar in het vijandelijke supportersvak belanden. Soms kent het voetbal van die ongeschreven wetten die steevast nog uitkomen ook. Een daarvan is dat als men eenmaal in de hoek zit waar de klappen vallen, deze klappen de neiging hebben om steeds maar weer uitgedeeld te worden. In welke bizarre variant dan ook. Nee, het is momenteel geen pretje om ons cluppie zo te zien lijden en ‘strijden’. Tegen AZ was het Twente publiek vanaf het begin luidkeels te horen en zat het Alkmaarse volk stilletjes toe te kijken hoe hun team het veldoverwicht niet in een doelpunt om kon zetten. Totdat de scheids ingreep en dacht; ‘Ik pleur em maar eens op de stip, die 0-0 is ook maar niks’. Plots kwam het AZ publiek weer tot leven en moedigden ze hun ploeg luidkeels aan. Tsja, ook dat is dan weer ‘voetbal’, bah!

Aan de fans ligt het dan ook geenszins. Ok, we zien wat meer lege plekken dan vorig seizoen, maar de support voor het team is, zowel uit- als thuis prima te noemen. Waar het dan wel aan ligt? Ik denk dat we zo langzamerhand wel met reden mogen concluderen dat dit team ten eerste gewoon teveel kwaliteit mist. Men is voor het aanvallende spel te zeer aangewezen op een te beperkt aantal spelers, Assaidi en Jensen. Daarnaast ziet het geheel er nog steeds niet ingespeeld genoeg uit. De wijze waarop Heerenveen in ons eigen huis, op kinderlijk simpele wijze, dwars door de linies kon komen spreekt wat dat betreft boekdelen. Die 0-4 kwam hard aan, goddamn. Een aantal spelers raakt te snel van slag na een tegendoelpunt en laat de kop te snel hangen en komt afspraken dan niet na. Zelfs de keeper begint al nerveuze bewegingen te maken bij een rustige terugspeelbal.

Het bovenstaande zien we trouwens vaker bij een team waarin het niet goed loopt en waarbij ook nog sprake is van arbitrale tegenslag. Het zelfvertrouwen krijgt dan een deuk. Dat mag echter geen reden zijn om niet alles te geven wat je in je hebt. Tegen PSV zagen we een goed spelend FC Twente dat op compacte wijze en gedisciplineerd spelend de aanval zocht, daar waar het kon. Uiteraard vliegt er in de laatst minuut een eigen doelpunt in, maar dat gebeurt nu eenmaal als je in de hoek zit waar…afijn, lees de tweede alinea nog maar een keer.

Gertjan
Wat het team tegen Heerenveen en in mindere mate tegen AZ liet zien, was echter weer ver beneden peil. Die schommeling in prestatie is typisch voor een team dat nog niet in balans is en te kwetsbaar als het gaat om het bewaren van de organisatie en de discipline in het veld.

Het zijn voorwaar donkere dagen. Uiteraard moeten we het niet hebben van de punten tegen clubs als AZ en Ajax etc. Maar het team zal er toch echt moeten staan als het gaat om wedstrijden tegen medekandidaten voor degradatie. Dan zal er toch echt gebikkeld, gezwoegd en keihard gestreden moeten worden als het voetballend niet lukt. Daar vallen ‘zes punten’ te verdienen.

Gerichte versterkingen in de winterstop zitten er vooralsnog niet aan te komen. Gertjan zal het moeten doen met wat hem ter beschikking staat. Nimmer in de historie van de club is een trainer slechter begonnen.

Vertrouwen
Toch houd ik het vertrouwen in hem en denk ik dat hij gaandeweg de poppetjes aan het ‘dansen’ zal krijgen. Het zal geen oogstrelend schouwspel worden. De punten zullen niet als rijpe appeltjes in het mandje vallen. Daar zal keihard voor gestreden moeten worden. Vanaf volgend seizoen kunnen we weer echt om de prijzen spelen en heeft de club de noodzakelijke duidelijkheid die nodig is om gericht met de wederopbouw te beginnen. Het is net of we aan de voet van een lastig te beklimmen berg staan. Daarboven wacht ons de verlossing van de rampen die het oude bestuur over de club deden neerdalen. Het pad is echter doornig en steil. Bochtig en krom. Glad en glibberig. Zal alle inspanning en ellende van de afgelopen jaren dan alsnog voor niets zijn geweest?[google]

Toch zie ik daar boven, aan het eind van de verzoeking een gladgestreken bloedrode vlag in Top. Dat vertrouwen moeten we blijven hebben en houden met zijn allen. Dat vertrouwen zal Gertjan ook heel snel in de hoofden van de spelers moeten zien te krijgen. Wat hebben we nu anders nog dan geloof en vertrouwen? Zonder dat zal het van kwaad tot erger worden. En dat zo dicht bij het eind van de ellende. Nooit!

Blief d’rachter stoan aj veur Twente bint!!!

COTE!!!!

TAZ
[ligatus]