Column: De open sollicitatie van Ron Jans

Ron Jans is vrij man en wordt genoemd in Twentse voetbalkringen. Hij zou hoog op het lijstje staan van potentiële FC-Twente-trainers. De ervaren Zwollenaar die in Drenthe woont, zou al gesproken hebben met Van de Kraan en Streuer. Het gerucht zingt rond in, boven en rond de Veste en het verbaast mij niet, want Jans is een man die FC Twente hoog heeft zitten.

Toen ik zijn naam las, schoot me meteen de bekerwedstrijd weer te binnen die FC Twente in de Veste speelde tegen PEC op 7 april 2015. Het was de halve finale. Als de FC won zou het seizoen met een bekerfinale nog in een climax kunnen eindigen. Twee keer puntenaftrek en andere grote problemen zouden gemaskeerd kunnen worden door het winnen van de KNVB-beker.

De halve finalewedstrijd op die zevende april kende een sensationeel verloop. Bij de FC speelden mannen als Mokotjo, Ziyech en Castaignos. Doelman Stevens viel na een kwartier al uit en werd vervangen door Marsman. Wout Brama scoorde in de 83ste minuut vanaf de zestien namens PEC de 0-1 en liep juichend met de tong uit zijn mond door zijn ‘eigen’ stadion, weet u nog? Best voorstelbaar, want een doelpuntenmaker was hij niet echt. Youness Mokhtar (ex-PEC) maakte vijf minuten later namens de FC gelijk. Kortom, het liep uit op strafschoppen. Ebecilio en Schilder misten en PEC ging naar de finale tegen FC Groningen.

Ik lette meteen nadat de beslissing gevallen was, op de vreugdetaferelen van de Zwollenaren, maar vooral ook op de gemoedstoestand van de Twentenaren. In de middencirkel stonden of zaten of lagen ze rouwend bij elkaar. De teleurstelling was groot, dat laat zich raden. Ze waren zo enorm dichtbij geweest. De meesten hadden nog nooit een bekerfinale gespeeld.

[google]

Een minuutje later zag ik ineens Ron Jans naar de middencirkel lopen om daar de Twente-spelers een voor een te troosten met een opbeurend woordje, een tikje op de rug of een korte omhelzing. Hij ging niet op een draf naar zijn feestende spelers bij het uitvak, maar naar de verliezers. Kijk de beelden er maar op na, die moeten nog wel ergens te vinden zijn.

Ik vond dat toen zo bijzonder, dat ik het onthouden heb. Dat een trainer die na een mega-spannende ontknoping de begeerde bekerfinale bereikt, de verliezers gaat troosten. Ruim vijf jaar later begrijp ik het ineens. Het was een open sollicitatie. Jans gaf alvast aan dat hij ooit trainer wilde worden van de FC. En nu lijkt de tijd daar ineens rijp voor.

Gijs Eijsink