Column: Grasvreten!

Vier weken geleden hing er een donkere wolk boven de Veste. Het FC Twente trainerschap van Jans leek ten einde te komen. In de gedachten van velen was de zin ‘Hier rust Ron Jans’ al in de fameuze FC Twente-tombe gegraveerd. Nu, vier weken later, eten schrijvers en schreeuwers, waaronder ondergetekende, een onmeunig portie humble pie.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het voetbal dat FC Twente op de mat legt nog steeds niet om aan te gluren is. Automatismen in het veld lijken vooralsnog absent. Effectieve snelle aanvallen, zoals in de eerste minuut tegen AZ waaruit Ricky van Wolfswinkel scoorde, spaarzaam. Veelvuldig balverlies, slordig in de passing en vele overtredingen zijn normaliter fluitconcert-waardig. Maar fluitconcerten blijven uit want dit FC Twente doet wat supporters graag zien: Onvoorwaardelijk strijd en passie leveren! Grasvreten!

Zoals Daan Rots erin kleunt in de eerste minuten tegen AZ was magistraal. Zwakste schakel Giovanni Troupé strijdt onvermoeid voor elke meter. Katalysator Sadilek die als een beest over het veld draaft en heerst doet vlammen in de harten van Twente-supporters ontbranden. Dit alles onder leiding van de miraculeus wederom opgestane Brama, in wiens schaduw Zerrouki rendeert en een uitblinker aan het worden is. Ook al was FC Twente kwalitatief minder op nagenoegen elke positie tegen FC Utrecht en AZ, strijdlust geïnstigeerd door cohesie is een dodelijk wapen.

Cohesie krijg je door karakters. Grasvreters hebben karakter. De bescheidenheid en het realisme van Pröpper. Het jofele van Van Wolfswinkel. De zakelijke nuchterheid van Brama. De werklust van Sadilek en Limnios. Het moet gezegd, complimenten aan Streuer voor de samenstelling van deze selectie. Onder Ted van Leeuwen hebben we tot tweemaal toe gezien hoe zelfdestructief een gesplinterde groep kan zijn. Wat mij betreft mag Luka Ilic op de tribune blijven zitten zolang het chagrijn van zijn gezicht afdruipt. Overigens, heeft zijn oerdomme rode kaart de puzzel in elkaar doen vallen?

Ondanks het godsgruwelijk lelijke spel dat soms tegen vrouwenvoetbal aanschurkt, spat de cohesie en strijdlust van deze selectie af. Cohesie maakt positieve elektriciteit los onder supporters. De bibliotheek genaamd Gelredome, waar ze de vleugels van vechtparkiet Hertog normaliter kunnen horen flappen, was wat betreft decibellen FC Twente supporters domein. Tegen AZ voelde ik in Doha, zesduizend kilometer verderop, de elektriciteit en kon de sfeer in De Veste proeven. Toch, 2-0 voor en alsnog billenknijpen.

We gaan ongetwijfeld nog een keer op onze muil, maar weten ook dat met Cerny er weldra meer voetbal in de ploeg gaat komen. Ik zeg, tot die tijd, voetbal schoonheid ten spijt, spuuglelijk maar effectief blijven knokken! Euforisch en vol vertrouwen kijken wij richting opponenten in het Noorden. Ook in het Noorden zullen ze het weten: FC Twente komt fucking grasvreten!

Matthijs Bos