Columns

Column: En kijk eens waar we nu staan

Published

10 jaar ago

23 maart 2011

Martin

Mijn vrouw knikte instemmend. Ik was in een reflectieve bui- je weet wel, zo’n moment dat je terugdenkt aan het verleden en het welhaast weer kunt voelen en ruiken- en had haar hier deelgenoot van gemaakt.

Als “arme” studenten woonden we destijds in de Leliestraat in Enschede. Afgedankte meubels, een kleine zwart-wit TV. Te weinig om te leven, maar te veel om te sterven. Niet dat we geen geluk kenden, integendeel, we waren zielsgelukkig in dat pokkenwoninkje op 1 hoog. Als je bijna niets hebt waardeer je de dingen die je wel hebt veel meer. En we hadden natuurlijk elkaar, belangrijker bestaat niet op de wereld. Tenminste, als je elkaar niet wekelijks de tent uit slaat, maar het goed met elkaar kunt vinden.

25 jaar en twee kinderen verder denk ik daar iets genuanceerder over, in die zin dat de komst van beide kinderen het lijstje van de belangrijke ‘zaken’ in het leven enigszins heeft doen wijzigen. Aanleiding tot dit stukje is in feite een vraag van mijn zoon. “Pap, vertel eens waarom jullie zo vaak naar dat onoverdekte Diekman gingen toen Twente voor spek en bonen aan de competitie meedeed”. Hij is geboren in Enschede en toen hij bijna 2 jaar was met ons verhuisd naar het Westen van het land. Hij is inmiddels zeventien en heeft jaren geleden de passie voor Twente ‘ontdekt’.

In gedachten was ik direct weer terug in de jaren zeventig en tachtig. Het soms kille, koude en natte Diekman. Onoverdekte staantribunes. Regen, sneeuw, harde koude wind die je gezicht geselde. De soms verpletterende stilte na een achterstand of een nederlaag die je gevoelsmatig deed samensmelten met het beton. [nggallery id=12]

“Je moeder moest me soms echt meeslepen in die jaren jongen. Ze was toen echt fanatiek”. Hierop knikte mijn vrouw dus instemmend. “ Je bleef gewoon gaan, als Twente eenmaal in je bloed zit gaat dat er niet meer uit, je wilde toch zien hoe de jongens het zouden doen en ze aanmoedigen. Hoewel het soms heel zwaar was om FC Twente fan zijn. De degradatie naar de Eerste-divisie was wel een echt dieptepunt hoor. Dat gezeik met die trainers, spelers die niet vooruit te branden waren of gewoon niet beter konden. Beschamende nederlagen thuis. Soms maar 3000 toeschouwers of zelfs minder, sfeerloze stiltes die je kil op het hart sloegen”

“Weet je nog die jongen in die rolstoel die de Twente vlag verbrande op de sintelbaan toen we degradeerden? “, opperde mijn vrouw. En of ik dat nog wist. Hoe kwaad en teleurgesteld ik ook was, die vlag verbrand je gewoon niet, toen niet en nu niet, nooit niet. Die is heilig.

Om te voorkomen dat het gesprek alleen zou gaan over de FC en negativisme begon ik over de goede jaren zeventig.” We hadden toen een goed team, wellicht het beste van Nederland. We haalden de finale van de Uefa Cup in 1975. In 1978 stonden we in de halve finale van de Europa cup 2. In 1974 werden we bijna kampioen, op de voorlaatste speeldag nipt verloren van Feyenoord en maar 3 nederlagen in het hele seizoen. Pahplatz, Jeuring, Zuidema, Drost, van der Vall, Thijssen, Notten, Schrijvers,Oranen, Achterberg. Misschien wel het beste FC Twente team ooit. Maar ja, het lukte steeds net niet om het ultieme doel te bereiken.

"Ik zie trouwens die huldiging na het seizoen van 1988/1989 ook nog steeds voor me", deed mijn vrouw een duit in het zakje. “ Alle supporters buiten voor de kantine van het Diekman, Pieter keur die door de massa op de schouders werd getild. We werden toen derde en haalden Europees voetbal. God, wat waren we blij. En kijk eens waar we nu staan ?

“Inderdaad, kijk eens waar we nu staan. In 2003 nog nagenoeg failliet. Toen kwam Munsterman. De man met een visie en ambities. De man die dacht op de lange termijn en een doordacht plan uitstippelde. Wie niet mee wilde moest maar gaan. Hard maar fair en ook nodig. “

Mijn zoon zei niets, maar luisterde nog steeds aandachtig dus ging ik verder. “ We hebben nu twee keer de KNVB beker gewonnen, we zijn de landskampioen, we hebben de Johan Cruyff schaal gewonnen, we hebben een van de mooiste stadions van het land met fanatieke supporters die er altijd een sfeervol geheel van maken, we horen al jaren tot de meest geliefde clubs van het land”

“Ja, zei mijn zoon. En het is al lente en we doen nog mee om de titel, we zitten bij de beste acht van de europa league en we staan weer in de finale van de KNVB beker. Ook al denken sommigen daar anders over, we zijn gewoon een topclub geworden”.

We keken met zijn drieën naar de FC Twente vaan die bij ons aan de muur hangt, verenigd in een liefde voor de club die altijd zal blijven bestaan.

TAZ

Related Topics:beton competitie diekman enschede onoverdekte Stadion statribunes twente

16 Comments

Lies van der Heide

1 april 2011 at 20:24

Ja Frans een heerlijk nostalgisch stukje, dat waren nog eens tijden die jaren 70, toen ik ook nog gewoon in Enschede woonde. Ik als puber(heette dat toen ook al zo?) boven huiswerk maken met naast me mijn transistortje naar de wedstrijden van Twente luisteren en als ze scoorden juichend naar beneden om het mijn ouders te vertellen…die het natuurlijk allang hadden gehoord 🙂
Ook deze tukker woont al ruim 30 jaar in Zandvoort, maar nog steeds met een rood-wit twente hart.
En morgen zit ze in het stadion bij DE wedstrijd van het jaar!
Grappig 2 tukkerse collega's in Zandvoort

Lies XX

Beantwoorden
- Frans
  
  3 april 2011 at 01:15
  
  Lies, ik wens een volledig verslag maandag…;-)
Leo Determann

30 maart 2011 at 14:57

Tja Frans, en nu woon je in Zandvoort, in de parel van de Noordzee, geboorte- en woonplaats van jullie geliefde Piet Keur en je vertoeft menigmaal in het AZ bolwerk van Zandvoort (Drank en Spijslokaal Laurel & Hardy) waar je nog steeds met opgeheven hoofd naar binnen kunt (als landskampioen) Ik gun het je van harte weer dit jaar maar dan geen Grolsch meer meenemen heh! Oh ja ….. mooi stukje kerel, spreek je van de week!

Houdoe,
Leo

Beantwoorden
Rico

25 maart 2011 at 23:14

Tja Frans, wat kan ik zeggen, een mooi stukje proza over vervlogen tijden en het heden.
De liefde die jullie thuis voor de FC hebben en welke je tot het oneindige uitdraagt als je met ons een potje drinkt proef ik terug in dit verhaal (En ondertussen neem ik nog een slok 😉

SUBLIEM!!

Greetz,
Rico

Beantwoorden
Francis

25 maart 2011 at 10:52

Inderdaad mooi geschreven.
Goed gedaan Frans!

Beantwoorden
- Frans
  
  3 april 2011 at 01:14
  
  HEHHHHHH !! Zie je binnenkort weer Fran….thnx
Ricky

24 maart 2011 at 23:18

Kippevel, nostalgie, trip through memory lane…
Mooi geschreven!!

Beantwoorden
- Frans
  
  3 april 2011 at 01:13
  
  Bedankt Ricky, ben je ook vaak in het Diekman geweest ?
Frans

24 maart 2011 at 13:06

THNX…

Beantwoorden
Tom

23 maart 2011 at 19:23

mooi geschreven!

Beantwoorden
Tim

23 maart 2011 at 18:45

Een fantastische column. Ik krijg zelfs gevoelens van weemoed terwijl ik er in die tijd helemaal niet bij was.

Beantwoorden
- Frans
  
  24 maart 2011 at 13:10
  
  De foto's hier boven stemmen mij weemoedig. Net of er ook een deel van jezelf afgebroken wordt. Maar goed, de herinnering blijft voor altijd.
Harry

23 maart 2011 at 18:23

Het was soms zo koud en nat dat mijn moeder in die tijd me soms uit de kleren moest pellen, omdat ik geen gevoel meer in mijn vingers had. Het was ook mooi dat je in die tijd nog gewoon van kant kon wisselen, als Twente ook wisselde van kant. Het eerste seizoen dat ik heen ging, was het laatste van Jan Jeuring. Het was voor mij ook een mooie tijd, in die tijd toen ik een jaarkaart had, heb ik nooit verzaakt.

Beantwoorden
- Frans
  
  24 maart 2011 at 13:04
  
  Heel herkenbaar. Kwam ook dikwijls tot op het bot verkleumd thuis. Herinner me nog een zondag. Overal dikke pakken sneeuw en ijs op de straten. Wij schuifelend en ploegend naar het Diekman….kregen we bij aankomst te horen dat de wedstrijd afgelast was. Tja, de nieuwsvoorziening was ook aanmerkelijk langzamer dan nu…;-)
@brunhild1964

23 maart 2011 at 17:40

Wat een pracht column Frans en zo waar ook.

En ook natuurlijk de historische foto´s van het Diekman en de video. Wat ben ik dankbaar dat ik die mooie tijd ook heb mogen meemaken.

Trouwens ken de oude scorebord met de ballen nog. Geweldig die oude terugblikken.

Beantwoorden
- Frans
  
  24 maart 2011 at 13:00
  
  Bedankt voor je reactie. Ik zie die ballen nog hangen in het begin van de jaren zeventig. Zeven stuks tegen Panachaiki Patras (Pahplatz 4x)…haha.