Column: En kijk eens waar we nu staan

Mijn vrouw knikte instemmend. Ik was in een reflectieve bui- je weet wel, zo’n moment dat je terugdenkt aan het verleden en het welhaast weer kunt voelen en ruiken- en had haar hier deelgenoot van gemaakt.

Als “arme” studenten woonden we destijds in de Leliestraat in Enschede. Afgedankte meubels, een kleine zwart-wit TV. Te weinig om te leven, maar te veel om te sterven. Niet dat we geen geluk kenden, integendeel, we waren zielsgelukkig in dat pokkenwoninkje op 1 hoog.
Als je bijna niets hebt waardeer je de dingen die je wel hebt veel meer. En we hadden natuurlijk elkaar, belangrijker bestaat niet op de wereld. Tenminste, als je elkaar niet wekelijks de tent uit slaat, maar het goed met elkaar kunt vinden.

25 jaar en twee kinderen verder denk ik daar iets genuanceerder over, in die zin dat de komst van beide kinderen het lijstje van de belangrijke ‘zaken’ in het leven enigszins heeft doen wijzigen. Aanleiding tot dit stukje is in feite een vraag van mijn zoon. “Pap, vertel eens waarom jullie zo vaak naar dat onoverdekte Diekman gingen toen Twente voor spek en bonen aan de competitie meedeed”. Hij is geboren in Enschede en toen hij bijna 2 jaar was met ons verhuisd naar het Westen van het land. Hij is inmiddels zeventien en heeft jaren geleden de passie voor Twente ‘ontdekt’.

In gedachten was ik direct weer terug in de jaren zeventig en tachtig. Het soms kille, koude en natte Diekman. Onoverdekte staantribunes. Regen, sneeuw, harde koude wind die je gezicht geselde. De soms verpletterende stilte na een achterstand of een nederlaag die je gevoelsmatig deed samensmelten met het beton.
[nggallery id=12]

“Je moeder moest me soms echt meeslepen in die jaren jongen. Ze was toen echt fanatiek”. Hierop knikte mijn vrouw dus instemmend. “ Je bleef gewoon gaan, als Twente eenmaal in je bloed zit gaat dat er niet meer uit, je wilde toch zien hoe de jongens het zouden doen en ze aanmoedigen. Hoewel het soms heel zwaar was om FC Twente fan zijn. De degradatie naar de Eerste-divisie was wel een echt dieptepunt hoor. Dat gezeik met die trainers, spelers die niet vooruit te branden waren of gewoon niet beter konden. Beschamende nederlagen thuis. Soms maar 3000 toeschouwers of zelfs minder, sfeerloze stiltes die je kil op het hart sloegen”

“Weet je nog die jongen in die rolstoel die de Twente vlag verbrande op de sintelbaan toen we degradeerden? “, opperde mijn vrouw.
En of ik dat nog wist. Hoe kwaad en teleurgesteld ik ook was, die vlag verbrand je gewoon niet, toen niet en nu niet, nooit niet. Die is heilig.

Om te voorkomen dat het gesprek alleen zou gaan over de FC en negativisme begon ik over de goede jaren zeventig.” We hadden toen een goed team, wellicht het beste van Nederland. We haalden de finale van de Uefa Cup in 1975. In 1978 stonden we in de halve finale van de Europa cup 2. In 1974 werden we bijna kampioen, op de voorlaatste speeldag nipt verloren van Feyenoord en maar 3 nederlagen in het hele seizoen. Pahplatz, Jeuring, Zuidema, Drost, van der Vall, Thijssen, Notten, Schrijvers,Oranen, Achterberg. Misschien wel het beste FC Twente team ooit. Maar ja, het lukte steeds net niet om het ultieme doel te bereiken.

“Ik zie trouwens die huldiging na het seizoen van 1988/1989 ook nog steeds voor me”, deed mijn vrouw een duit in het zakje. “ Alle supporters buiten voor de kantine van het Diekman, Pieter keur die door de massa op de schouders werd getild. We werden toen derde en haalden Europees voetbal. God, wat waren we blij. En kijk eens waar we nu staan ?

“Inderdaad, kijk eens waar we nu staan. In 2003 nog nagenoeg failliet. Toen kwam Munsterman. De man met een visie en ambities. De man die dacht op de lange termijn en een doordacht plan uitstippelde. Wie niet mee wilde moest maar gaan. Hard maar fair en ook nodig. “

Mijn zoon zei niets, maar luisterde nog steeds aandachtig dus ging ik verder. “ We hebben nu twee keer de KNVB beker gewonnen, we zijn de landskampioen, we hebben de Johan Cruyff schaal gewonnen, we hebben een van de mooiste stadions van het land met fanatieke supporters die er altijd een sfeervol geheel van maken, we horen al jaren tot de meest geliefde clubs van het land”

“Ja, zei mijn zoon. En het is al lente en we doen nog mee om de titel, we zitten bij de beste acht van de europa league en we staan weer in de finale van de KNVB beker. Ook al denken sommigen daar anders over, we zijn gewoon een topclub geworden”.

We keken met zijn drieën naar de FC Twente vaan die bij ons aan de muur hangt, verenigd in een liefde voor de club die altijd zal blijven bestaan.

TAZ