Columns
Column: En kijk eens waar we nu staan
Mijn vrouw knikte instemmend. Ik was in een reflectieve bui- je weet wel, zo’n moment dat je terugdenkt aan het verleden en het welhaast weer kunt voelen en ruiken- en had haar hier deelgenoot van gemaakt.
Als “arme” studenten woonden we destijds in de Leliestraat in Enschede. Afgedankte meubels, een kleine zwart-wit TV. Te weinig om te leven, maar te veel om te sterven. Niet dat we geen geluk kenden, integendeel, we waren zielsgelukkig in dat pokkenwoninkje op 1 hoog. Als je bijna niets hebt waardeer je de dingen die je wel hebt veel meer. En we hadden natuurlijk elkaar, belangrijker bestaat niet op de wereld. Tenminste, als je elkaar niet wekelijks de tent uit slaat, maar het goed met elkaar kunt vinden.
25 jaar en twee kinderen verder denk ik daar iets genuanceerder over, in die zin dat de komst van beide kinderen het lijstje van de belangrijke ‘zaken’ in het leven enigszins heeft doen wijzigen. Aanleiding tot dit stukje is in feite een vraag van mijn zoon. “Pap, vertel eens waarom jullie zo vaak naar dat onoverdekte Diekman gingen toen Twente voor spek en bonen aan de competitie meedeed”. Hij is geboren in Enschede en toen hij bijna 2 jaar was met ons verhuisd naar het Westen van het land. Hij is inmiddels zeventien en heeft jaren geleden de passie voor Twente ‘ontdekt’.
In gedachten was ik direct weer terug in de jaren zeventig en tachtig. Het soms kille, koude en natte Diekman. Onoverdekte staantribunes. Regen, sneeuw, harde koude wind die je gezicht geselde. De soms verpletterende stilte na een achterstand of een nederlaag die je gevoelsmatig deed samensmelten met het beton. [nggallery id=12]
“Je moeder moest me soms echt meeslepen in die jaren jongen. Ze was toen echt fanatiek”. Hierop knikte mijn vrouw dus instemmend. “ Je bleef gewoon gaan, als Twente eenmaal in je bloed zit gaat dat er niet meer uit, je wilde toch zien hoe de jongens het zouden doen en ze aanmoedigen. Hoewel het soms heel zwaar was om FC Twente fan zijn. De degradatie naar de Eerste-divisie was wel een echt dieptepunt hoor. Dat gezeik met die trainers, spelers die niet vooruit te branden waren of gewoon niet beter konden. Beschamende nederlagen thuis. Soms maar 3000 toeschouwers of zelfs minder, sfeerloze stiltes die je kil op het hart sloegen”
“Weet je nog die jongen in die rolstoel die de Twente vlag verbrande op de sintelbaan toen we degradeerden? “, opperde mijn vrouw. En of ik dat nog wist. Hoe kwaad en teleurgesteld ik ook was, die vlag verbrand je gewoon niet, toen niet en nu niet, nooit niet. Die is heilig.
Om te voorkomen dat het gesprek alleen zou gaan over de FC en negativisme begon ik over de goede jaren zeventig.” We hadden toen een goed team, wellicht het beste van Nederland. We haalden de finale van de Uefa Cup in 1975. In 1978 stonden we in de halve finale van de Europa cup 2. In 1974 werden we bijna kampioen, op de voorlaatste speeldag nipt verloren van Feyenoord en maar 3 nederlagen in het hele seizoen. Pahplatz, Jeuring, Zuidema, Drost, van der Vall, Thijssen, Notten, Schrijvers,Oranen, Achterberg. Misschien wel het beste FC Twente team ooit. Maar ja, het lukte steeds net niet om het ultieme doel te bereiken.
"Ik zie trouwens die huldiging na het seizoen van 1988/1989 ook nog steeds voor me", deed mijn vrouw een duit in het zakje. “ Alle supporters buiten voor de kantine van het Diekman, Pieter keur die door de massa op de schouders werd getild. We werden toen derde en haalden Europees voetbal. God, wat waren we blij. En kijk eens waar we nu staan ?
“Inderdaad, kijk eens waar we nu staan. In 2003 nog nagenoeg failliet. Toen kwam Munsterman. De man met een visie en ambities. De man die dacht op de lange termijn en een doordacht plan uitstippelde. Wie niet mee wilde moest maar gaan. Hard maar fair en ook nodig. “
Mijn zoon zei niets, maar luisterde nog steeds aandachtig dus ging ik verder. “ We hebben nu twee keer de KNVB beker gewonnen, we zijn de landskampioen, we hebben de Johan Cruyff schaal gewonnen, we hebben een van de mooiste stadions van het land met fanatieke supporters die er altijd een sfeervol geheel van maken, we horen al jaren tot de meest geliefde clubs van het land”
“Ja, zei mijn zoon. En het is al lente en we doen nog mee om de titel, we zitten bij de beste acht van de europa league en we staan weer in de finale van de KNVB beker. Ook al denken sommigen daar anders over, we zijn gewoon een topclub geworden”.
We keken met zijn drieën naar de FC Twente vaan die bij ons aan de muur hangt, verenigd in een liefde voor de club die altijd zal blijven bestaan.
TAZ
Als “arme” studenten woonden we destijds in de Leliestraat in Enschede. Afgedankte meubels, een kleine zwart-wit TV. Te weinig om te leven, maar te veel om te sterven. Niet dat we geen geluk kenden, integendeel, we waren zielsgelukkig in dat pokkenwoninkje op 1 hoog. Als je bijna niets hebt waardeer je de dingen die je wel hebt veel meer. En we hadden natuurlijk elkaar, belangrijker bestaat niet op de wereld. Tenminste, als je elkaar niet wekelijks de tent uit slaat, maar het goed met elkaar kunt vinden.
25 jaar en twee kinderen verder denk ik daar iets genuanceerder over, in die zin dat de komst van beide kinderen het lijstje van de belangrijke ‘zaken’ in het leven enigszins heeft doen wijzigen. Aanleiding tot dit stukje is in feite een vraag van mijn zoon. “Pap, vertel eens waarom jullie zo vaak naar dat onoverdekte Diekman gingen toen Twente voor spek en bonen aan de competitie meedeed”. Hij is geboren in Enschede en toen hij bijna 2 jaar was met ons verhuisd naar het Westen van het land. Hij is inmiddels zeventien en heeft jaren geleden de passie voor Twente ‘ontdekt’.
In gedachten was ik direct weer terug in de jaren zeventig en tachtig. Het soms kille, koude en natte Diekman. Onoverdekte staantribunes. Regen, sneeuw, harde koude wind die je gezicht geselde. De soms verpletterende stilte na een achterstand of een nederlaag die je gevoelsmatig deed samensmelten met het beton. [nggallery id=12]
“Je moeder moest me soms echt meeslepen in die jaren jongen. Ze was toen echt fanatiek”. Hierop knikte mijn vrouw dus instemmend. “ Je bleef gewoon gaan, als Twente eenmaal in je bloed zit gaat dat er niet meer uit, je wilde toch zien hoe de jongens het zouden doen en ze aanmoedigen. Hoewel het soms heel zwaar was om FC Twente fan zijn. De degradatie naar de Eerste-divisie was wel een echt dieptepunt hoor. Dat gezeik met die trainers, spelers die niet vooruit te branden waren of gewoon niet beter konden. Beschamende nederlagen thuis. Soms maar 3000 toeschouwers of zelfs minder, sfeerloze stiltes die je kil op het hart sloegen”
“Weet je nog die jongen in die rolstoel die de Twente vlag verbrande op de sintelbaan toen we degradeerden? “, opperde mijn vrouw. En of ik dat nog wist. Hoe kwaad en teleurgesteld ik ook was, die vlag verbrand je gewoon niet, toen niet en nu niet, nooit niet. Die is heilig.
Om te voorkomen dat het gesprek alleen zou gaan over de FC en negativisme begon ik over de goede jaren zeventig.” We hadden toen een goed team, wellicht het beste van Nederland. We haalden de finale van de Uefa Cup in 1975. In 1978 stonden we in de halve finale van de Europa cup 2. In 1974 werden we bijna kampioen, op de voorlaatste speeldag nipt verloren van Feyenoord en maar 3 nederlagen in het hele seizoen. Pahplatz, Jeuring, Zuidema, Drost, van der Vall, Thijssen, Notten, Schrijvers,Oranen, Achterberg. Misschien wel het beste FC Twente team ooit. Maar ja, het lukte steeds net niet om het ultieme doel te bereiken.
"Ik zie trouwens die huldiging na het seizoen van 1988/1989 ook nog steeds voor me", deed mijn vrouw een duit in het zakje. “ Alle supporters buiten voor de kantine van het Diekman, Pieter keur die door de massa op de schouders werd getild. We werden toen derde en haalden Europees voetbal. God, wat waren we blij. En kijk eens waar we nu staan ?
“Inderdaad, kijk eens waar we nu staan. In 2003 nog nagenoeg failliet. Toen kwam Munsterman. De man met een visie en ambities. De man die dacht op de lange termijn en een doordacht plan uitstippelde. Wie niet mee wilde moest maar gaan. Hard maar fair en ook nodig. “
Mijn zoon zei niets, maar luisterde nog steeds aandachtig dus ging ik verder. “ We hebben nu twee keer de KNVB beker gewonnen, we zijn de landskampioen, we hebben de Johan Cruyff schaal gewonnen, we hebben een van de mooiste stadions van het land met fanatieke supporters die er altijd een sfeervol geheel van maken, we horen al jaren tot de meest geliefde clubs van het land”
“Ja, zei mijn zoon. En het is al lente en we doen nog mee om de titel, we zitten bij de beste acht van de europa league en we staan weer in de finale van de KNVB beker. Ook al denken sommigen daar anders over, we zijn gewoon een topclub geworden”.
We keken met zijn drieën naar de FC Twente vaan die bij ons aan de muur hangt, verenigd in een liefde voor de club die altijd zal blijven bestaan.
TAZ
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Eerste elftal2 uur geleden
Voorbeschouwing: FC Twente pakte slechts één punt in laatste vijf competitieduels bij FC Utrecht
FC Twente gaat zondagmiddag in de eredivisie op bezoek bij FC Utrecht. De aftrap vindt om 12:15 uur plaats in...
Eerste elftal15 uur geleden
Factcheck: “Als Wout scoort, winnen we altijd.”
In 2011 kon Sander Boschker zijn geluk bij FC Twente niet op. Ondanks dat hij niet langer de eerste keeper...
Eerste elftal15 uur geleden
FC Utrecht mist drietal basiskrachten tegen FC Twente
FC Twente gaat zondagmiddag in de eredivisie op bezoek bij FC Utrecht. De thuisploeg kan tegen de Tukkers niet beschikken...
Eerste elftal16 uur geleden
Tighadouini laat De Graafschap links liggen voor lucratief contract in Qatar
Adnane Tighadouini heeft een nieuwe club gevonden. De voormalig FC Twente-aanvaller hield in de voorbije periode zijn conditie op peil...
Eerste elftal22 uur geleden
Insta-week: Zoon Pleguezuelo steelt de show, Soumaoro blij om terug te zijn
In de wekelijkse rubriek 'Insta-week' zetten wij een aantal Instagram-berichten (van de afgelopen week) van huidige, maar ook oude spelers...
Eerste elftal22 uur geleden
Throwback thursday: Huysegems scoort in slotseconde de winnende treffer
Komende zondag staat de uitwedstrijd tegen FC Utrecht op het programma. Tijd om terug te kijken naar een eerdere editie...
Eerste elftal23 uur geleden
Video: ‘Most Likely to’ met Zerrouki, Bosch, Roemeratoe en Van der Gouw
FC Twente TV stelt deze week de vier jongelingen Ramiz Zerrouki, Jesse Bosch, Godfried Roemeratoe en Ennio van der Gouw...
Eerste elftal2 dagen geleden
Zawada gaat Poolse laagvlieger helpen in strijd tegen degradatie
Oskar Zawada heeft een nieuwe club gevonden. De voormalig FC Twente-spits wordt voor de rest van het seizoen verhuurd aan...
Eerste elftal2 dagen geleden
Lof voor Aitor: “Die wilde ik wel in mijn team hebben”
Aitor Cantalapiedra geldt ook dit seizoen als vaste waarde in het elftal van FC Twente. De vleugelaanvaller kwam al zeven...
Eerste elftal2 dagen geleden
“Mijn buurman weet waar het aan ligt: Aburjania moet erin!”
FC Twente wist zaterdagavond met 2-0 te winnen van AZ. Columnist Hans Assink zag een opgeleefde ploeg na de pijnlijke...
Lies van der Heide
1 april 2011 at 20:24
Ja Frans een heerlijk nostalgisch stukje, dat waren nog eens tijden die jaren 70, toen ik ook nog gewoon in Enschede woonde. Ik als puber(heette dat toen ook al zo?) boven huiswerk maken met naast me mijn transistortje naar de wedstrijden van Twente luisteren en als ze scoorden juichend naar beneden om het mijn ouders te vertellen…die het natuurlijk allang hadden gehoord 🙂
Ook deze tukker woont al ruim 30 jaar in Zandvoort, maar nog steeds met een rood-wit twente hart.
En morgen zit ze in het stadion bij DE wedstrijd van het jaar!
Grappig 2 tukkerse collega's in Zandvoort
Lies XX
Frans
3 april 2011 at 01:15
Lies, ik wens een volledig verslag maandag…;-)
Leo Determann
30 maart 2011 at 14:57
Tja Frans, en nu woon je in Zandvoort, in de parel van de Noordzee, geboorte- en woonplaats van jullie geliefde Piet Keur en je vertoeft menigmaal in het AZ bolwerk van Zandvoort (Drank en Spijslokaal Laurel & Hardy) waar je nog steeds met opgeheven hoofd naar binnen kunt (als landskampioen) Ik gun het je van harte weer dit jaar maar dan geen Grolsch meer meenemen heh! Oh ja ….. mooi stukje kerel, spreek je van de week!
Houdoe,
Leo
Rico
25 maart 2011 at 23:14
Tja Frans, wat kan ik zeggen, een mooi stukje proza over vervlogen tijden en het heden.
De liefde die jullie thuis voor de FC hebben en welke je tot het oneindige uitdraagt als je met ons een potje drinkt proef ik terug in dit verhaal (En ondertussen neem ik nog een slok 😉
SUBLIEM!!
Greetz,
Rico
Francis
25 maart 2011 at 10:52
Inderdaad mooi geschreven.
Goed gedaan Frans!
Frans
3 april 2011 at 01:14
HEHHHHHH !! Zie je binnenkort weer Fran….thnx
Ricky
24 maart 2011 at 23:18
Kippevel, nostalgie, trip through memory lane…
Mooi geschreven!!
Frans
3 april 2011 at 01:13
Bedankt Ricky, ben je ook vaak in het Diekman geweest ?
Frans
24 maart 2011 at 13:06
THNX…
Tom
23 maart 2011 at 19:23
mooi geschreven!
Tim
23 maart 2011 at 18:45
Een fantastische column. Ik krijg zelfs gevoelens van weemoed terwijl ik er in die tijd helemaal niet bij was.
Frans
24 maart 2011 at 13:10
De foto's hier boven stemmen mij weemoedig. Net of er ook een deel van jezelf afgebroken wordt. Maar goed, de herinnering blijft voor altijd.
Harry
23 maart 2011 at 18:23
Het was soms zo koud en nat dat mijn moeder in die tijd me soms uit de kleren moest pellen, omdat ik geen gevoel meer in mijn vingers had. Het was ook mooi dat je in die tijd nog gewoon van kant kon wisselen, als Twente ook wisselde van kant. Het eerste seizoen dat ik heen ging, was het laatste van Jan Jeuring. Het was voor mij ook een mooie tijd, in die tijd toen ik een jaarkaart had, heb ik nooit verzaakt.
Frans
24 maart 2011 at 13:04
Heel herkenbaar. Kwam ook dikwijls tot op het bot verkleumd thuis. Herinner me nog een zondag. Overal dikke pakken sneeuw en ijs op de straten. Wij schuifelend en ploegend naar het Diekman….kregen we bij aankomst te horen dat de wedstrijd afgelast was. Tja, de nieuwsvoorziening was ook aanmerkelijk langzamer dan nu…;-)
@brunhild1964
23 maart 2011 at 17:40
Wat een pracht column Frans en zo waar ook.
En ook natuurlijk de historische foto´s van het Diekman en de video. Wat ben ik dankbaar dat ik die mooie tijd ook heb mogen meemaken.
Trouwens ken de oude scorebord met de ballen nog. Geweldig die oude terugblikken.
Frans
24 maart 2011 at 13:00
Bedankt voor je reactie. Ik zie die ballen nog hangen in het begin van de jaren zeventig. Zeven stuks tegen Panachaiki Patras (Pahplatz 4x)…haha.