Column: Nu even niet!

Prijs de Heer, de Dalai Lama, Karl Marx, Sigmund Freud, Tony Soprano, de Pizzabezorger, de Slijter, de krokettenbakker of wie u dan ook maar wenst aan te roepen in momenten van glorie en aflopende spanning! Twente heeft gewonnen! Drie hele belangrijke punten in de strijd om rechtstreekse plaatsing voor Europees voetbal konden zaterdagavond worden bijgeschreven na een 0-2 zege in Breda. Hebben we kwijlend voor de TV of in het stadion gezeten, in extase door het prachtige spel en de enorme efficiency voor de goal? Nou nee, niet echt. Hebben we genoten van de wijze waarop een behoorlijk voetballend overwicht werd vertaald in doelpunten? Nou nee, niet echt. Hebben we als supporter eindelijk eens met een normale hartslag na de 2-0 voorsprong de rest van de wedstrijd uit kunnen kijken? Nou nee, niet echt, wel een beetje.

Is dat echter allemaal belangrijk te noemen in de eindfase van de competitie? Nou nee, niet echt. De punten, daar gaat het nu even om. Hoe die gehaald worden is even vers 34 en verder en dondert even niet.

Alles is nu wel zo’n beetje gezegd en herhaald en weer gezegd en weer herhaald als het gaat om onze mooie club in het rood dit seizoen. Castaignos, Marsman, de Technische staf, het langzame centrale verdedigingsduo, het missen van de talloze kansen, het terugtrekken na een voorsprong, het soms leuke en frivole aanvallende voetbal, het onbevangen spel in het begin van de competitie, de zogenoemde bieroorlog en verdergaande commercialisering van het voetbal, dus ook het Twentse voetbal. Duizenden meningen en duizenden herhalingen van die meningen passeren dagelijks de revue. Is- en blijft ook lekker hoor, ouwenelen over ons favoriete spelletje. De komende wedstrijden doe ik er echter even niet aan mee. Drie wedstrijden die bepalen of we 2e,3e,4e of 5e worden. Drie wedstrijden waarin we rechtstreekse deelname aan Europees voetbal (en dus extra geld en aantrekkingskracht) kunnen veilig stellen. Drie wedstrijden die bepalen of de principieel positievere spelopvatting in vergelijking met andere seizoenen beloond zal worden, wat er verder ook nog verbeteren kan en moet.

Ik roep een ieder dan ook op om tijdens de komende wedstrijden maar 1 ding te laten prevaleren en dat is luidkeelse ondersteuning van ons toch redelijk jonge team. Met zijn allen als 1 man en 1 vrouw achter de club, de spelers, de technische staf, de Voorzitter, de baliemedewerkster, de koffiedames, de ticketmeiden. Als een grote rode muur van furie onze jongens naar de punten schreeuwen in het stadion, thuis, in het café, ter land, ter zee en in de lucht. Als de rook van de laatste veldslagen eenmaal is opgetrokken mag een ieder elkaar en de spelers of trainers van hun keuze weer voor rotte vis uitmaken als men daar reden toe ziet, maar NU EVEN NIET! We hadden wederom een kans om kampioen te worden, we hadden de tweede plaats al veilig kunnen stellen, we hadden het ons zo makkelijk kunnen maken door maar 30% van de gemiste kansen gewoon te benutten, allemaal waar, maar je koopt er helemaal niets meer voor.

We staan waar we staan en kunnen wederom Europa in na de exodus van spelers vorig seizoen. De blik dus nu maar even vooruit. Wellicht komt er ooit een tijd waarin supporters terugkijkend op dit seizoen mijmerend aan elkaar zeggen: “Weet je nog, 2014, toen haalden we nog Europees voetbal met dat jonge elftal en werd er driftig op los gescoord”.

Twee seizoenen op rij, met alle “cracks” die toen nog voor ons speelden volgde er een dramatisch seizoeneinde. We staan nu op een zeer gunstige positie om die nare smaak weg te spoelen. De laatste Europese wedstrijd was op 6 december 2012 tegen Helsingborgs IF. Het wordt weer eens tijd vindt u niet? Nou dan, volop achter de jongens in het rood!

[google]Het beeld van het weekend was voor mij die huilende fan van Roda. Die jonge knul die minuten na afloop van de wedstrijd in zijn eentje nog in het vak zat. Een grote traan biggelde over zijn wang. Een traan waarin de kleuren van zijn club werden weerkaatst. Een traan van wanhoop om het feit dat zijn cluppie waarschijnlijk gaat degraderen en het tij niet meer te keren valt. “Alles of niets“, zongen de fans tijdens de wedstrijd. Ooit was ik die jongen, en u wellicht ook lezer, maar dan met de rode kleur die weerkaatst werd in het Diekman. Laten we de komende wedstrijden niet vergeten dat ons “alles of niets” nu van een andere dimensie is. Daar zijn in het verleden de nodige inspanningen voor verricht door tal van mensen waaronder uzelf. Mooie momenten en minder mooie momenten hebben we meegemaakt. Het grote geld maakt het steeds lastiger om als relatief kleine club op de grote deur te blijven kloppen, daarom telt ieder succes(je) voor ons dubbel.

Laten we er samen voor zorgen dat we met opgeheven hoofd het nieuwe seizoen tegemoet gaan door onze jongens volop te steunen tijdens de laatste loodjes.

FC Twente ‘till I die

TAZ