Column: Slechte voetbal-poëzie FC Twente

Gracia kijkt op de klok, de 92ste minuut breekt aan,
vraagt zich af of hij tijdelijk of permanent met vakantie zal gaan.
Ted stoïcijns, maar doordrenkt met angstzweet,
vandaar dat hij even op bananenrepubliek-achtig wijze de kleedkamer binnen gleed.

Waar gaat het mis, is dit nu echt ons lot,
besluitvorming waarvan men denkt, Joah, zo krieg ie ons Twente wa kapot.
De ervaren Jansen en Ten Caat moesten verdwijnen,
Garcia zou zoals zijn naam zijn voetbalfilosofie met de factor drie laten schijnen

Hondstrouwe supporters zitten weer eens met handen in het haar,
jibberjabber verklaringen van profeet Garcia, wederom aldaar.
Ted staat er ongeïnteresseerd bij, wrijvende over zijn sik,
Diagnose: een autistische pik.

Ligt het aan de inconsequente aanwezigheid van Fred,
aan de exotische mooi-weer voetballers en snuffel stagiair van Ted
Is het collectieve incompetentie,
Of zijn supporters’ verwachtingen, wis en waarachtig, van een andere dimensie?

[google]

Nee, aan de regio, Noabers en supporters ligt het allemaal niet,
we vragen ons af: hoe lang nog en wie bint kats alles kwiet?
De consensus is dat er onmiddellijk wat moet gebeuren.
Stakeholders, het is aan u om de club uit het slop te sleuren.

De schade van wederom een assistent met kwik kwek en keeper-kwak ernaast,
viermaal stoten aan dezelfde steen is hetgeen zelfs een ezel verbaast.
Wij supporters verblijven in afwachting met handen in ons haar,
wachten ondanks al onze vragen, met smart, op een proactief gebaar.

Ja, dit is slecht geschreven poëzie van iemand die literatuur niet kent,
Het leest waarschijnlijk als voorgeschoteld voetbal van een onervaren assistent.
Onkundige proza, mijn prille carrière nach der vergangenheit deze lente
Fijn. Maar laat hetzelfde niet gebeuren met Twente

M. Bos