Twente sleept zich naar het eind van het seizoen

Telkens als je naar een nieuwe worsteling van FC Twente kijkt, denk je: dit moet de slechtste wedstrijd van het seizoen zijn. Maar de ondergrens van deze ploeg, die zich door de competitie sleept als een gewonde prooi, is onpeilbaar diep, zo leert het gepruts bij Excelsior (0-1). Nacer Chadli ontdoet Twente in de blessuretijd van de ketens van onmacht, maar de weg naar de vrijheid is daarmee nog niet gevonden.

Uit alles blijkt dat het aftellen is begonnen en dat iedereen snakt naar het einde. Nog een week, nog drie finales overleven en dan is het voor Twente te hopen dat het er opzit. Want als deze ploeg in deze toestand in de nacompetitie terechtkomt, is er geen enkele garantie dat het goed afloopt. Twente is geen team meer, maar een optelsom van elf individuen, die vrijwel allemaal tegen zichzelf lopen te voetballen.

Je vraagt je ondertussen wel af waarom ze bij de club maar blijven roepen dat dit zo’n talentvolle groep is, een kampioensploeg voor de toekomst, noemde trainer Steve McClaren het zelfs. Die teksten zijn nergens meer op gebaseerd. Na twee falende transferperiodes op rij (in de zomer en de winter) kun je de ogen niet blijven sluiten voor de problemen. De creatieve armoede is structureel en dat los je alleen op met een kwaliteitsinjectie van buitenaf.

Bij Excelsior komen alle gebreken van dit seizoen voor de zoveelste keer langs: het is een kwestie van knippen en plakken geworden dit seizoen, Control C, Control V. Het spel is flets en fantasieloos, er is geen tempo, geen vertrouwen,geen enkele variatie of verrassing in de kleine ruimte en bijna iedereen scoort een dikke onvoldoende. Twente begint nog wel overtuigend aan de klus in het Madurodam van de eredivisie, maar tegen ploegen als Excelsior draait alles om de openingsgoal. Als die vroeg valt, heb je doorgaans een rimpelloze avond. Blijft die treffer uit, dan sluipen de slordigheden erin, neemt de frustratie toe en gaat de tegenstander gaandeweg de wedstrijd geloven dat er er wat te halen valt. Niemand die dat beeld zaterdag beter uitdraagt dan Ola John. De vleugelspits kent een geweldige start, maar na een minuut of twintig is alles opeens weg en lijkt het alsof er een andere speler in het veld is gekomen. John komt in het restant van de wedstrijd geen man meer voorbij en ziet al zijn acties mislukken. Hoe grillig kun je zijn op een avond? Een jojo is minder onvoorspelbaar.

McClaren heeft voor John en Wesley Verhoek op de vleugels gekozen, omdat hij ‘het spel breed wil houden en veel voorzetten wil’, zo is zijn uitleg. Een drogreden, want als John op links staat, komt hij vrijwel altijd met zijn rechterbeen naar binnen. Blijkbaar wil de coach niet zeggen dat Nacer Chadli gewoon gepasseerd is na al die teleurstellende optredens van de laatste maanden. De gekrenkte Belg valt hopeloos in, maar die ene bal die hij in de blessuretijd wel goed raakt, houdt de perspectieven voor Twente intact.

McClaren beweert even later doodleuk dat het geduld van zijn spelers is beloond, maar dat is makkelijk praten met de uitslag in de hand. Misschien had hij beter kunnen zeggen dat het geduld van de fans voor de zoveelste keer dit seizoen weer eens op de proef is gesteld.

Bron: Tubantia