"Zwakke" linkerbeen vanaf C-jeugd extra getraind

De stormachtige ontwikkeling van Ola John werd gisteren bevestigd door de allerhoogste in rang: bondscoach Bert van Marwijk selecteerde de 19-jarige linkerspits van FC Twente voor het eerst voor Oranje. Debuteren op Wembley, dat zou wat zijn.

Het was hartje zomer, middenin de voorbereiding en de flanken van FC Twente werden bezet door twee youngsters. Bryan Ruiz vierde nog vakantie, Nacer Chadli speelde ‘op 10’ en daarom bevolkten Steven Berghuis en Ola John op die mooie avond in Gent de vleugels van Twente. Al te veel conclusies werden daar in het Vlaamse land niet getrokken. Het was immers de periode van het testen, van het experimenteren en afstemmen. Leuk en aardig allemaal, maar allerminst maatgevend.

En als er al een indruk maakte, dan was het wel Berghuis, die volgens de toenmalige trainer Co Adriaanse over ‘Messiaanse’ trekjes beschikte.
Aan de andere kant deed John zijn stinkende best, maar de wreef wilde nog niet fonkelen. Het was in die dagen zwoegen in plaats van schitteren, aanhaken en niet meer dan dat. John was een talent, dat zeker, maar wel eentje voor de toekomst.

We zijn inmiddels meer dan een halfjaar verder en de onderlinge verhoudingen zijn totaal veranderd. Waar Berghuis tegenwoordig bij VVV vecht tegen degradatie, staat John maandag in Katwijk op het veld met Van Persie, Sneijder, Robben en Van Bommel. Met zijn 19 jaar is hij dan de allerjongste van Oranje, het broekie, geboren in het Liberiaanse Zwedru, maar opgegroeid in Nijverdal. Een Twentse jongen met een Twentse tongval. Het jongensboek is toch dikker dan hij zelf had verwacht.

Zo hard als John kan lopen, zo snel is het ook met hem gegaan. Goh, wat hebben ze hem vorig jaar vervloekt toen hij een keer met de grote jongens van het eerste elftal mee mocht doen, maar het verkeerde schoeisel droeg, waardoor hij in de uitwedstrijd bij Heerenveen net een Keniaanse schaatser was. Onprofessioneel, zo luidde de bikkelharde kritiek en Ola John kon weer even terug in het hok na al zijn glibberpartijen. Maar tegelijkertijd koesterden ze die vriendelijke, olijke jongen op wie je zo moeilijk kwaad kunt worden. Want die glimlach is nou eenmaal zijn eeuwige metgezel.

Binnen de club werd hij altijd al als de beste en meest stabiele van de gebroeders John gezien. De oudste, Collins leek ook op weg naar een prachtige carrière, haalde Oranje, maar raakte al snel bedwelmd door het parfum van de wereldstad Londen. Hij speelt nu, hoe veelzeggend, in Iran.
De middelste, Paddy, was te grillig voor de top en belandde via Heracles, RKC en Fortuna bij het Duitse Osnabrück.

De kleinste van de familie, Ola, heeft de meeste potentie. Kwam hij aan het begin van het seizoen nog als invaller in het veld, nu is hij niet meer weg te denken van de linkerflank bij Twente. Zes goals en elf assists in de competitie: het zijn geen cijfers die je verwacht van een speler die nog maar een halfjaar op het hoogste niveau speelt.

John is rap. Als hij gaat rennen, zien de meeste tegenstanders hem niet meer terug. John kan dribbelen en heeft een actie in huis. Maar wat hem bijna uniek maakt in Nederland, is zijn tweebenigheid, waardoor hij zo lastig te verdedigen is. Ontwapenend was het verhaal dat hij vertelde na de wedstrijd tegen FC Groningen toen hij drie van de vier goals voorbereidde. John zei toen dat hij in de C-tjes altijd de corners met zijn zwakke linkerbeen moest nemen en dat hij sindsdien elke dag is blijven oefenen. Ziehier het verplichte lesmateriaal voor de profs van morgen.

Natuurlijk is hij nog grillig en is het verval in zijn spel soms te groot. Zoals pas geleden tegen Heracles bijvoorbeeld of donderdag tegen Steaua Boekarest toen hem niets lukte. Uit voorzorg werd hij al vroeg in de wedstrijd gewisseld, want bij Twente waken ze er voor om de tiener over de kling te jagen. Na afloop had John het ook over zware, vermoeide benen.

Maar die benen voelden gisteren alweer een stuk lichter toen hij vanuit Zeist de boodschap van de bondscoach kreeg. Die meldde dat hij al een tijd gecharmeerd is van John en die andere debutant in de selectie, Luciano Narsingh van Heerenveen. „ Zij hebben zich uitstekend ontwikkeld. Ze hebben bewezen onder druk te kunnen presteren. Behalve scorend vermogen hebben ze ook nog een goede eindpass. Ja, hun selectie is richting het EK een duidelijk signaal naar alles en iedereen.”

Woensdag: Engeland-uit. „ Ola mag naar Wembley. He is a lucky boy”, zei zijn trainer Steve McClaren. En John zelf? Die genoot. „Maar eerst zondag Utrecht, dat is het belangrijkste.” Als hij die nuchterheid weet te bewaren, wacht hem een mooie toekomst, dat kan haast niet anders.

Bron: Tubantia